Hoofdstuk 7: Drama all the way
Ik heb hier een klein voorstukje voor de grote update. :D
Zenuwachtig stapte ik naar de plaats waar we hadden afgesproken. Ik wist niet wat Tyler wou gaan bereiken, maar ik moest weten wat hij te zeggen had. Het was koud buiten, dus ik had mijn dikste winterjas aangetrokken en mijn open pumps verruilt voor leuke winterschoentjes die ik ooit van mijn moeder had gekregen.
Ik schrok me een ongeluk toen ik om de hoek draaide. Hij stond daar. In vuile kleren, afgewassen jeansvest, helemaal afgelopen en kapotte schoenen.. Was dit Tyler wel?
"Hallo Florrie. Herken je me nog?" Hij klonk nog steeds hetzelfde als vroeger. Zonder dat ik het wist begon ik te beven. Ik hoopte dat hij niet gek was geworden.
"Hallo Florrie. Herken je me nog?" Hij klonk nog steeds hetzelfde als vroeger. Zonder dat ik het wist begon ik te beven. Ik hoopte dat hij niet gek was geworden.
"Wat is er? Ben je je tong verloren misschien?" vroeg hij, opeens aandringend. Snel schudde ik mijn hoofd.
"N.. Nee hoor," stotterde ik snel. Hij glimlachte.
"Ik ging gokken en ben alles kwijtgeraakt. Stop nu met me vreemd aan te kijken. Dat gebeurt al genoeg." Tyler keek me doordringend aan, ik wist dat hij het meende. Ik zou het ook doen, hem aankijken. Net zoals ik nu deed.
"N.. Nee hoor," stotterde ik snel. Hij glimlachte.
"Ik ging gokken en ben alles kwijtgeraakt. Stop nu met me vreemd aan te kijken. Dat gebeurt al genoeg." Tyler keek me doordringend aan, ik wist dat hij het meende. Ik zou het ook doen, hem aankijken. Net zoals ik nu deed.
"Nou, waarom moest je met me spreken?" vroeg ik dus maar. Ik wou hier zo snel mogelijk van af zijn en naar huis gaan.
"Ik heb eens nagedacht. Ik ben misschien wel al mijn geld kwijtgeraakt met de jaren, maar ik ben er wel slimmer op geworden. Weet je het nog Florrie? De tijd van ons? Die nacht? Ik weet het nog allemaal. En werd het nog een mooie baby? Vast wel. Lewis, was het toch? Ik wil hem zien.." Tyler ratelde maar door en ik stond er verslagen bij. Natuurlijk was hij gek geworden!
"Ik heb eens nagedacht. Ik ben misschien wel al mijn geld kwijtgeraakt met de jaren, maar ik ben er wel slimmer op geworden. Weet je het nog Florrie? De tijd van ons? Die nacht? Ik weet het nog allemaal. En werd het nog een mooie baby? Vast wel. Lewis, was het toch? Ik wil hem zien.." Tyler ratelde maar door en ik stond er verslagen bij. Natuurlijk was hij gek geworden!
"Kijk Tyler," onderbrak ik hem. "Ik wil dat je weet dat je Lewis niet te zien krijgt." Tylers ogen werden groot en snel zag hij er verslagen uit. Dan keek hij begrijpend.
"Oke, als jij het zegt. Dan maar niet. Ik weet dat ik er niet uitzie en het spijt me. Maar nu moet ik toch echt vertellen wat ik de hele tijd al wil zeggen," vertelde Tyler me. Ik keek hem afwachtend aan.
"Oke, als jij het zegt. Dan maar niet. Ik weet dat ik er niet uitzie en het spijt me. Maar nu moet ik toch echt vertellen wat ik de hele tijd al wil zeggen," vertelde Tyler me. Ik keek hem afwachtend aan.
Hij kwam een beetje dichterbij staan, alsof niemand mocht horen wat hij zei.
"Ik hoorde van Destin dat je een DNA test hebt laten doen en die kwam blijkbaar niet overeen met Destin. Maar als je er bij nadenkt, broers hebben toch hetzelfde DNA? Dus het moét wel overeenkomen als hij van mij is.. Of ben je nog met iemand anders naar bed geweest misschien?"
"Ik hoorde van Destin dat je een DNA test hebt laten doen en die kwam blijkbaar niet overeen met Destin. Maar als je er bij nadenkt, broers hebben toch hetzelfde DNA? Dus het moét wel overeenkomen als hij van mij is.. Of ben je nog met iemand anders naar bed geweest misschien?"
Het moest even zinken. Hij had gelijk..
"Nee, ik beloof het je, ik ben niet met iemand anders naar bed geweest. Dan moet er wel een fout gebeurd zijn in het ziekenhuis.. Maar hoe ga ik dan ooit weten van wie Lewis is?! Oh god, wat voel ik me miserabel. Hoe kan dit gebeurd zijn?"
Tyler keek me ook vreemd aan.
"Laten we afspreken dat je hier donderdag weer komt. Zelfde uur. Dan spreken we wel wat af," zei hij. Ik knikte.
"Nee, ik beloof het je, ik ben niet met iemand anders naar bed geweest. Dan moet er wel een fout gebeurd zijn in het ziekenhuis.. Maar hoe ga ik dan ooit weten van wie Lewis is?! Oh god, wat voel ik me miserabel. Hoe kan dit gebeurd zijn?"
Tyler keek me ook vreemd aan.
"Laten we afspreken dat je hier donderdag weer komt. Zelfde uur. Dan spreken we wel wat af," zei hij. Ik knikte.
We bespraken om alles geheim te houden en zo zou niemand het te weten komen. Daarna liep ik weer naar huis toe met een leeg gevoel langs de ene kant..
Maar langs de andere kant was ik ook weer opgelucht en blij. Was Lewis dan wel van Destin? Zou hij nog steeds boos zijn? Misschien dat ik maar eens contact moest gaan zoeken..
Kleine preview
"Het nummer dat u heeft ingetoetst is helaas niet meer in gebruik. Gelieve contact op te nemen met onze service voor meer informatie."
Zucht. Alweer een verkeerd nummer. De zoektocht naar Destin vorderde niet helemaal en Tyler hielp me er niet bij. En mijn Damon of Lewis.. daar vertelde ik niets tegen. Lewis kon hier beter buiten blijven.
Zucht. Alweer een verkeerd nummer. De zoektocht naar Destin vorderde niet helemaal en Tyler hielp me er niet bij. En mijn Damon of Lewis.. daar vertelde ik niets tegen. Lewis kon hier beter buiten blijven.
Maar het was best lastig om dingen geheim te houden als je een hechte familie had. Langs de ene kant had ik het dolgraag verteld, van de daken geschreeuwd dat mijn highschool-sweetheart dan misschien toch de vader was van mijn zoon, dat ik hem misschien opnieuw kon ontmoeten, misschien zelfs een tweede kans op.. liefde? Maar dan dacht ik aan Damon. Hij was een schat, mijn beste vriend, en hij is er altijd voor me geweest.
Hoe zou ik het hem ooit kunnen aandoen? Niet. Uitgesloten. Maar.. geen maar, Florrie, geen maar. Uitgesloten.
"Kom nou Jenna, we hebben geen tijd voor deze stomme winkel. Ze hebben toch nooit een leuk pakje," zeurde de vrouw met het veel te korte, zwarte jurkje. Ik vroeg me af hoe ze het volhield.
"Kathy, wacht nou op Des, die vindt het namelijk wel interessant," antwoordde het blonde meisje. Ze keek achterom en ik deed zelf ook een stapje opzij om te kijken wie Des was, misschien wel het derde hoertje?
"Kathy, wacht nou op Des, die vindt het namelijk wel interessant," antwoordde het blonde meisje. Ze keek achterom en ik deed zelf ook een stapje opzij om te kijken wie Des was, misschien wel het derde hoertje?
"Hier ben ik, sweethearts, geen ruziemaken om mij, je weet dat dat echt niet nodig is," hoorde ik een mannenstem zeggen. Een stem die me behoorlijk bekend voorkwam. En dan stapte hij naar buiten, en toen ik hem zag, stond de hele wereld stil.
Maar dan keek hij mijn kant op en zag hij mij ook.
Het leek wel zoals in de films, maar ik begon bijna te huilen
en ik ben er zeker van dat mijn lach niet al te charmant was.
Het leek wel zoals in de films, maar ik begon bijna te huilen
en ik ben er zeker van dat mijn lach niet al te charmant was.
We stonden een tijdje te staren tot een van de meisjes Destin riep.
"Dessie?" vroeg ze met haar dellerige stemmetje. Ik glimlachte naar Destin, en hij grijnsde naar me terug.
"Ga al maar, meisjes, ik heb nog wat af te maken hier." Zo gezegd, zo gedaan, de meisjes vertrokken, en daar stonden we dan.
"Dessie?" vroeg ze met haar dellerige stemmetje. Ik glimlachte naar Destin, en hij grijnsde naar me terug.
"Ga al maar, meisjes, ik heb nog wat af te maken hier." Zo gezegd, zo gedaan, de meisjes vertrokken, en daar stonden we dan.
Aangezien we het eens waren dat we best niet samen gezien werden, schuilden we achter de bosjes voor een normaal gesprek. Maar wat je normaal noemt... Met een grijns begon ik dan maar te praten.
"Niet verwacht om jou hier te zien, Appaloosa Plains is niet echt dicht bij Sunset," zei ik en lachte schaapachtig.
"Lang verhaal. En.. let vooral niet op de meiden. Probeer geen verkeerd beeld van me te hebben. Ik kan alles uitleggen."
"Niet verwacht om jou hier te zien, Appaloosa Plains is niet echt dicht bij Sunset," zei ik en lachte schaapachtig.
"Lang verhaal. En.. let vooral niet op de meiden. Probeer geen verkeerd beeld van me te hebben. Ik kan alles uitleggen."
"Ik ben benieuwd," grinnikte ik. "Maar ik ben nog nooit zo blij geweest om je te zien. Ik heb je gemist, Destin.. En ik heb enorm veel om uit te leggen. Over, ehm.. Over Lewis." En dan viel er een kleine stilte, tot Destin het weer overnam.
"Hoe is het met hem? Is alles goed? Goede leerling? Populair bij de meisjes, zeker? Als peuter was hij al een knappe kerel," zei hij. Ik lachte even. "Nou, hij is een prima student en heeft een vriendinnetje. Maar dat is niet alles."
"Hoe is het met hem? Is alles goed? Goede leerling? Populair bij de meisjes, zeker? Als peuter was hij al een knappe kerel," zei hij. Ik lachte even. "Nou, hij is een prima student en heeft een vriendinnetje. Maar dat is niet alles."
Ik wou verdergaan, maar Destin onderbrak me.
"Wat dacht je er van om een keer wat te gaan drinken samen? Ik denk dat we beiden veel te vertellen hebben, of niet soms?" Hij glimlachte en ik dacht in mezelf dat hij nog steeds dezelfde Destin was als al die jaren geleden.
"Gaan 'je meisjes' daar niets tegen hebben?" vroeg ik grinnikend en hij schudde zijn hoofd.
"Hun probleem dan."
"Wat dacht je er van om een keer wat te gaan drinken samen? Ik denk dat we beiden veel te vertellen hebben, of niet soms?" Hij glimlachte en ik dacht in mezelf dat hij nog steeds dezelfde Destin was als al die jaren geleden.
"Gaan 'je meisjes' daar niets tegen hebben?" vroeg ik grinnikend en hij schudde zijn hoofd.
"Hun probleem dan."
"Graag dan. Want.. er is een kans dat Lewis wél jouw zoon is," mompelde ik. Destin keek naar zijn schoenen.
"Meen je dat?" vroeg hij en ik knikte.
"Daar zou ik geen grapje over maken, Des, en ik zou ook niets liever willen. Maar geef me een belletje, ik wil best alles weten over hoe jij aan die twee meiden komt," zei ik met een knipoog. Ik nam een papiertje en krabbelde mijn nummer er op neer.
"Meen je dat?" vroeg hij en ik knikte.
"Daar zou ik geen grapje over maken, Des, en ik zou ook niets liever willen. Maar geef me een belletje, ik wil best alles weten over hoe jij aan die twee meiden komt," zei ik met een knipoog. Ik nam een papiertje en krabbelde mijn nummer er op neer.
"Zal ik zeker doen. En.. het was fantastisch om je weer eens te zien. Je bent nog steeds even mooi." Destin keek diep in mijn ogen en ik kon zien dat hij het meende. Ook ik was hem nog niet vergeten, maar het leek helaas wel alsof ik was vergeten dat ik nog een gezin had dat thuis op me wachtte en me nodig had. Opeens nam hij me vast en gaf me een knuffel. "Ik heb je ook gemist," fluisterde hij nog in mijn oor.
Maar wat we niet hadden gezien was dat de paparazzi overal was. O-ver-al.
Die avond liep ik naar buiten en belde naar Tyler om te laten weten dat ik zijn broer had gevonden. Tyler ging helemaal door het dolle heen, begon na een tijd te schreeuwen: 'Florrie, je MOET hem zeggen om me de helft te geven van zijn geld! Het MOET! Florrie hoor je me?!' waardoor ik na een tijd gewoon terugriep dat hij moest zwijgen. Ik hoopte maar dat mijn kinderen het niet hadden gehoord. Snel verbrak ik het telefoongesprekje. Liefst had ik geen enkel contact meer met Tyler.
Ik voelde me goed in mijn vel en besloot om mijn oude hobby weer op te pakken die ik na de verhuis helemaal uit het oog was verloren. Alleen vroeg ik me soms af of het wel goede grond was, het zag er namelijk heel dor uit en van slechte kwaliteit. Maar het was het proberen waard!
"Zo, Destin, vertel me eens waar toch die zonnebril voor dient, en wat die mooie meiden bij je te zoeken hebben," lachte ik. Natuurlijk zochten ze geld, maar oke, ik wilde wel eens horen wat hij te zeggen had.
"Nou, Flor, lang verhaal. De zonnebril.. voor mijn broer. Toen ik wegging bij jou, verdween Tyler. We zochten hem, maar we vonden hem niet. Na twee jaar besloten mijn ouders om me het erfdeel van mij én mijn broer al te geven."
"Nou, Flor, lang verhaal. De zonnebril.. voor mijn broer. Toen ik wegging bij jou, verdween Tyler. We zochten hem, maar we vonden hem niet. Na twee jaar besloten mijn ouders om me het erfdeel van mij én mijn broer al te geven."
"Ze besloten om te verhuizen van de villa naar een kleine caravan en genieten van de kleine dingen in het leven die ze nog mee konden maken. Maar ik wist dat - ookal was ik een miljonair - ik geld moest verdienen, dus besloot ik een job aan te nemen als zakenman. Heel goed betaalde job, ik was ook gekend in het bedrijf, mijn vader was er immers de grote baas geweest en ze beschouwden mij als een hoger persoon. Ik ontmoette er een vriend, nouja, iemand waarvan ik..
dacht dat het een vriend was. Hij gaf me twee meiden, vertelde dat ze zijn assistentes waren en liet ze bij me achter. Maar ik kwam erachter via bronnen dat het zijn dochters waren. Jonathan - de 'vriend' - was niet meer zo jong, dus het kon wel kloppen. Hij had niet door dat ik het wist, dus ik verbrak al het contact met hem, maar hield de meiden bij om ervoor te zorgen dat ze niet meer als hoeren werden behandeld. Ze weten niet dat ik het weet, maar ik vraag niks van hen, ze wonen alleen bij me. Ik heb wel respect."
"Wauw, ehm, vreemd leven heb je gehad. Eh, niet slecht bedoeld he, maar, nouja, je snapt me wel," zei ik. Ik was een beetje sprakeloos. "Maar waarom nou die zonnebril?"
"Tyler is me ooit tegen het lijf gelopen, een zekere twee jaar geleden. Hij zag eruit als een zwerver, begon tegen me te schreeuwen over het geld, maar ik wil het hem niet geven dus ben ik op de loop voor hem en hoop dat hij me niet meer herkent door de bril," legde Destin geduldig uit.
"Tyler is me ooit tegen het lijf gelopen, een zekere twee jaar geleden. Hij zag eruit als een zwerver, begon tegen me te schreeuwen over het geld, maar ik wil het hem niet geven dus ben ik op de loop voor hem en hoop dat hij me niet meer herkent door de bril," legde Destin geduldig uit.
Ik begon te lachen. "Oh, vriendelijk ben je! Zomaar even wat geld van je broer stelen!"
"Haha nouja, het is niet stelen en het is ook niet zo bedoeld, maar hij wil sowieso al mijn geld. En.. ik weet dat hij degene was waarmee je me bedroog. Daarom dat ik hem niet vertrouw." Destin keek me betekenisvol aan.
"Haha nouja, het is niet stelen en het is ook niet zo bedoeld, maar hij wil sowieso al mijn geld. En.. ik weet dat hij degene was waarmee je me bedroog. Daarom dat ik hem niet vertrouw." Destin keek me betekenisvol aan.
"Het spijt me echt Des, heel erg. Ik wou dat het nooit was gebeurd." Ik sloot mijn ogen van schuldgevoel. Daarna keek ik op de klok.
"Shit, het is al tien uur, Lewis komt zo thuis van het bal," flapte ik eruit.
"Heeft hij een date mee?" vroeg Destin lachend. Ik knikte.
"Zijn vriendinnetje, Lucy. Maar vast heeft hij nog meer meiden aan zijn voeten," grapte ik.
"Shit, het is al tien uur, Lewis komt zo thuis van het bal," flapte ik eruit.
"Heeft hij een date mee?" vroeg Destin lachend. Ik knikte.
"Zijn vriendinnetje, Lucy. Maar vast heeft hij nog meer meiden aan zijn voeten," grapte ik.
"Net als ik, weet je nog, Flor? Toen we samen naar het bal gingen en er heel wat meiden rond me stonden.."
"Maar je verbrak de cirkel en kwam naar mij. Ik weet het nog als de dag van gisteren. En ik zal het nooit vergeten. Maar ik moet nu echt gaan, Destin.. ik wil thuis zijn als Lewis thuiskomt. Misschien moet je maar eens langskomen als ik Damon wegkrijg thuis. O, dat is trouwens mijn man. Ik heb nog een dochter, Allison," vertelde ik nog snel.
"Maar je verbrak de cirkel en kwam naar mij. Ik weet het nog als de dag van gisteren. En ik zal het nooit vergeten. Maar ik moet nu echt gaan, Destin.. ik wil thuis zijn als Lewis thuiskomt. Misschien moet je maar eens langskomen als ik Damon wegkrijg thuis. O, dat is trouwens mijn man. Ik heb nog een dochter, Allison," vertelde ik nog snel.
We gingen rechtstaan en gaven een innige knuffel.
"Ik wou dat ik Lewis eens kon zien," fluisterde Destin in mijn oor. Opeens kwam ik op een geweldig idee.
"Als je dat nou echt wil.."
"Ik wou dat ik Lewis eens kon zien," fluisterde Destin in mijn oor. Opeens kwam ik op een geweldig idee.
"Als je dat nou echt wil.."
'Luister even. Je gaat mee naar mijn huis. Damon en Allison slapen al, ik heb tegen hen gezegd om niet op mij te wachten. Dan ga je buiten staan, bij de deur om naar de tuin te gaan. Ik wacht op de bank op Lewis, tot hij thuis komt, en jij staat nog steeds aan de deur te kijken. Dus als Lewis er is, kan je hem zien. Maar alsjeblieft, ik wil niet dat hij je ziet.'
"Mam, wat doe jij nog op?" Lewis kwam binnengelopen en keek me vragend aan. Ik glimlachte naar hem.
"O, ik wou op je wachten tot je thuiskwam. Ik weet dat het niet hoefde, maar ik ben trots op mijn zoon," lachte ik naar hem.
"O, ik wou op je wachten tot je thuiskwam. Ik weet dat het niet hoefde, maar ik ben trots op mijn zoon," lachte ik naar hem.
"Kom even naast me zitten als je wil," vroeg ik aan Lewis. Hij knikte en kwam zitten. Ik hoestte, als teken dat Destin maar even binnen moest komen staan zodat hij Lewis' stem kon horen.
"Het was echt leuk mam, ik ben koning van het bal geworden en ik was samen met Lucy tot koppeltje van het bal beschouwd, al die aandacht was echt vet, weet je wel?" vertelde Lewis. Ik zag aan zijn gezicht dat hij er echt van had genoten.
"Het was echt leuk mam, ik ben koning van het bal geworden en ik was samen met Lucy tot koppeltje van het bal beschouwd, al die aandacht was echt vet, weet je wel?" vertelde Lewis. Ik zag aan zijn gezicht dat hij er echt van had genoten.
"O ja mam, ik heb ook nog eens nagedacht. Volgende week word ik zestien, maar ik hoef toch geen feest in Bridgeport. Geen zin in." Lewis leek vastberaden, dus was het oke voor mij.
"Goed hoor, schat, maar ik ga nu naar bed. Het was een lange dag. Kijk nog maar even tv ofzo, maar maak het niet te laat," waarschuwde ik. Ik gaf Lewis nog een zoen op zijn voorhoofd en verdween in mijn slaapkamer.
"Goed hoor, schat, maar ik ga nu naar bed. Het was een lange dag. Kijk nog maar even tv ofzo, maar maak het niet te laat," waarschuwde ik. Ik gaf Lewis nog een zoen op zijn voorhoofd en verdween in mijn slaapkamer.
Het ware lange dagen, maar fijne. Ik kreeg weer een band met Destin, het ging nog steeds goed met Damon - nee, ik was hem niet vergeten -, Lewis was een geweldige zoon en Allison werd bijna een tiener. Het verliep allemaal heel rustig. Gelukkig maar.