Hoofdstuk 6: Time goes by
Mijn excuses voor de saaie update. Binnenkort wordt het een stuk leuker - hoop ik - als Allison een kind is, bijna een tiener enzo. Dan wordt het dus al een stukje spannender! :D Nog even geduld dus, hopelijk vinden jullie de update toch nog leuk :)
Lewis vond het vet om een tiener te zijn, hij dacht dat hij nu heel wat stoerder was, meer mocht enzo, maar niets was minder waar. Wij stonden altijd klaar om hem op tijd weer met zijn voetjes op de vloer te zetten, zoals vaak nodig. Dan dacht ik terug aan de tijd dat mijn zusje Ocean zo was en begon ik me zorgen te maken. Zou hij ook zo'n ego krijgen? Gelukkig stelde ik mezelf gerust met het antwoord dat Ocean natuurlijk van een heel andere vader komt.
Maar bovenop de tiener en pubergebeuren rond het huis, waren Lewis en Allison ook nog goed met elkaar bevriend. Lewis hing graag bij zijn kleine zusje rond, of nam haar op zijn schoot als hij huiswerk deed. Het was schattig om bezig te zien, en leuk om te weten dat Lewis vrij bekwaam was als het erop aankwam.
Ook ik genoot van het kleine mormeltje en was blij dat zij echt bijna een kopie van mij was. Bij Lewis was er namelijk geen enkele gelijkenis - helaas genoeg - en zag je niet bepaald snel dat er dan ook een familieband tussen ons was.
En de katten hielden zich wel bezig, zij speelden in de toiletten als we niet thuis waren, krabten(schrijf je dat zo?) al onze stoelen kapot - zowel het hout als het leer - of plasten rustig naast de kattenbak. Waarom heb ik nooit geweten..
"En, Lewis, hoe is het op school? Leuke meisjes op het oog?" confronteerde ik Lewis op een keer, wanneer hij zijn huiswerk aan het maken was aan de keukentafel.
"Ehm," stotterde hij. Ik grinnikte, wat was ik toch een erge moeder.
"Nou?"
"Ja, ehh, valt wel mee hoor, ehm.. Er zijn wel oké meisjes.. Meer niet denk ik, op school valt niet veel echte relatie te zoeken," probeerde Lewis me af te schudden.
"Ehm," stotterde hij. Ik grinnikte, wat was ik toch een erge moeder.
"Nou?"
"Ja, ehh, valt wel mee hoor, ehm.. Er zijn wel oké meisjes.. Meer niet denk ik, op school valt niet veel echte relatie te zoeken," probeerde Lewis me af te schudden.
Maar ik gaf niet toe.
"En er is geen enkel interessant typeje? Misschien moet je eens uitgaan, he, het mag hoor. Er is hier in de buurt ergens een leuke bar, je weet wel. Waar ik weleens naartoe ging met Damon."
Lewis gaf me een knikje. "Hmm, ja, maar al mijn vrienden gaan naar Bridgeport om te feesten."
"Wil je dat ook dan?" vroeg ik verwonderd.
"Euhm, misschien als ik zestien word?"
"En er is geen enkel interessant typeje? Misschien moet je eens uitgaan, he, het mag hoor. Er is hier in de buurt ergens een leuke bar, je weet wel. Waar ik weleens naartoe ging met Damon."
Lewis gaf me een knikje. "Hmm, ja, maar al mijn vrienden gaan naar Bridgeport om te feesten."
"Wil je dat ook dan?" vroeg ik verwonderd.
"Euhm, misschien als ik zestien word?"
Het eten was klaar en Lewis was ook klaar met zijn huiswerk, dus gingen we aan tafel waar we het gesprek verderzetten. "Goed hoor, als je dat zelf maar wil. Maar doe dan geen foute dingen, dat ik je niet ladderzat moet komen ophalen om twaalf uur, want dan heb je er ook niets aan gehad. Of high ofzo, je weet wel."
"Heb jij dan veel gefeest?"
"Nee, maar wel als jongvolwassene, toen jij er nog niet was."
"Heb jij dan veel gefeest?"
"Nee, maar wel als jongvolwassene, toen jij er nog niet was."
Wat ik zei, kwam een beetje in het verkeerde keelgat bij mezelf. (spreekwoord) Ik dacht terug aan de tijden van vroeger, tot ik op de conclusie kwam dat ik nog nooit aan Lewis had verteld waar hij echt vandaan kwam. Wat hij wel wist, was dat Damon niet zijn vader was, maar ik moest nog voor mezelf bedenken op welke manier en wanneer ik het moest vertellen. In de tussentijd hield ik mezelf maar stil.
Na het eten vroeg ik Lewis om me even te helpen met afruimen, wat hij keurig deed, terwijl er niets werd gezegd.
"He, knapperd," zei ik opeens, op een echte moedertoon. "Als je echt graag naar Bridgeport wil gaan feesten, doe je dat lekker. Laten we dat afspreken, goed? Als je 16 wordt, geef je een heel vet en groots feest, dan huren we een feestzaal en ga je lekker los. Is dat goed?"
"He, knapperd," zei ik opeens, op een echte moedertoon. "Als je echt graag naar Bridgeport wil gaan feesten, doe je dat lekker. Laten we dat afspreken, goed? Als je 16 wordt, geef je een heel vet en groots feest, dan huren we een feestzaal en ga je lekker los. Is dat goed?"
"Ja, super. Maar eh, mam, er is iets dat ik graag wil weten." Ik keek op, en voelde dat de vraag er aankwam. Maar ik hield me sterk en toverde een vragende glimlach op mijn gezicht. Lewis keek even rond, kwam een stapje dichterbij staan en fluisterde: "Wie is mijn vader?" Ookal wist ik dat hij het ging vragen, ik bleef geschokt. Ik schudde mijn hoofd. "Dat zal ik je vertellen als de tijd rijp is, schat," zei ik terug en nam hem vast voor een knuffel.
Vanuit Lewis
Mam pakte me vast en gaf me een dikke knuffel. Waarschijnlijk dacht ze dat alles daardoor opgelost zou zijn, maar nee. Ik kon niet wachten tot dat ze me eindelijk zou vertellen wie mijn vader is - wat waarschijnlijk pas zou gebeuren als ik uit huis ging (!!) - dus besloot ik een plan te bedenken. Ik moest en zou erachter komen wie mijn echte vader was.
Vanuit Florrie
Het was fijn om deze keer niet alleen voor het ouderschap te staan en ik voelde dat er ook minder op je schouders rust als je samen bent. Damon kon echt goed overweg met Allison, die al begon te schateren vanaf het moment dat ze ook maar alleen haar papa zag.
Maar oke, tijd gaat snel - te snel - en al gauw was het de verjaardag van mijn kleine prinses. Ze groeide op tot een asblond meisje, en al zeg ik het zelf, een beauty.. (tuurlijk, ze leek op mij!) .. die al wel eens vergat haar diadeem uit te doen als ze naar bed ging. :)
Vanuit Allison
Verveeld keek ik mijn kamer rond. Sloeg die wel op iets? Ik had een vet saaie kamer! Die kon véél mooier. Als ik die nou eens met patroontjes roze deed? Ik slaakte een zucht en kwam op een geweldig idee. Snel liep ik naar de computerkamer beneden, duwde de computer een eindje opzij, trok een papier uit de la en nam een potlood vast om vervolgens een heel plan voor mijn kamer uit te tekenen.
Die middag stelde ik het dan ook voor aan mijn mam, die het best een goed idee vond, en gelijk begon ze allerlei mogelijkheden op te sommen waar ik echt helemaal niks van begreep, dus knikte ik af en toe en wanneer ik er op een gegeven moment helemaal genoeg van had, onderbrak ik haar.
"Ja mam, helemaal top hoor, bedankt dat je het leuk vindt. Wanneer, ehh.."
"Zo snel mogelijk, liefje! Ga maar wat leuks doen, ik bedenk wel wat."
"Zo snel mogelijk, liefje! Ga maar wat leuks doen, ik bedenk wel wat."
En van het een komt altijd het andere, dus enkele maanden later stond Lewis bij me in de kamer, een beetje raar te doen naar de spiegel en wat tegen mij te mompelen van 'feest' en 'drank' en 'Luna' ofzo. Als hij iets op vraagtoon zei, mompelde ik hem een 'uhu' terug terwijl ik eigenlijk gewoon geconcentreerd bezig was aan mijn schilderij.
Vanuit Allison
"Mevrouw Torres, u begrijpt het best van allen hoe serieus deze zaak is. Uw dochter kan zich niet inhouden op school en gedraagt zich zeker niet netjes de laatste tijd. Als Allison zo doorgaat, zullen we haar moeten schorsen voor een tijdje."
Blééh. Mevrouw Patrie zat te zeuren tegen mama en papa om een paar dingen die ik had gedaan. Zeuren was dan ook het beste wat ze kon!
Blééh. Mevrouw Patrie zat te zeuren tegen mama en papa om een paar dingen die ik had gedaan. Zeuren was dan ook het beste wat ze kon!
Oke, ik moest niet ontkennen dat ik wel eens dat dikke, lelijke meisje Florentine had uitgescholden, maar zij moest maar niet zo stom zijn!
En misschien had ik thuis én op de schoolcomputers een grapje gezet, met zo'n grappig eng gezicht, met zo'n 'BLEEEEEEEEEEEEH' geluid, maar dat is toch maar om te lachen?! Volwassenen nemen alles veel te serieus.
"Ja, wees maar zeker dat ze hier een fikse straf voor krijgt. Ik was hier helemaal niet van op de hoogte. Toen ze thuiskwam met de nota schrok ik toch even. Ik had dit niet van haar verwacht," zei mama om er nog eens een schepje bovenop te doen. Baaah, dan krijg ik nog huisarrest ook!
Vanuit Lewis
De laatste tijd had ik veel geluk in de liefde. Ik had eindelijk een vriendinnetje - niet dat ik dat eerder niet kon hebben ofzo, alleen stond niemand me aan, weet je wel? - die me echt aansprak. Ze was schattig, lief, mooi.. En verlegen. Haar naam was Lucy en het klikte van het eerste moment. Maar toch miste er nog iets in mijn leven.
En dat was mijn echte vader. Het enige dat ik wist was de achternaam, McDonald. Dat had mama me ooit eens verteld toen ik een klein kindje was, en ik had het altijd onthouden.
Opeens kraakte er een deur achter me en ik hoorde het getik van hakken van mijn moeder die de kamer binnenkwam.
"Nog steeds op de computer? Ik snap niet dat je je daar de hele dag mee bezig kan houden."
Snel klikte ik de site weg waar ik mee bezig was. Oke, mam was aardig en ze was een toffe moeder, maar met dit hoefde ze zich niet te bemoeien.
"Nog steeds op de computer? Ik snap niet dat je je daar de hele dag mee bezig kan houden."
Snel klikte ik de site weg waar ik mee bezig was. Oke, mam was aardig en ze was een toffe moeder, maar met dit hoefde ze zich niet te bemoeien.
"Oh, nee, niets hoor. Ik eh, ik ging toch net stoppen. Videogames spelen denk ik," verzon ik snel. Helaas was ik dan niet van haar af.
"Tof! Ik mag wel meedoen he? Voor een keer?" vroeg ze blij. In mezelf slaakte ik een zucht en knikte.
"Tuurlijk mam, ik leg het je allemaal wel uit."
"Tof! Ik mag wel meedoen he? Voor een keer?" vroeg ze blij. In mezelf slaakte ik een zucht en knikte.
"Tuurlijk mam, ik leg het je allemaal wel uit."
Vanuit Florrie
"Wat?! Twee weken huisarrest? Pap, dat kan je niet menen. Dat is veel te veel! Dit heb ik niet verdient, hoor!"
"Allison, je weet heus wel dat je heel wat dingen hebt gedaan die niet aanvaardbaar zijn." Damon klonk wel streng, maar hij had een klein hartje, en Allison wist dat, dus probeerde ze maar op hem in te spelen.
"Ach, het is ook altijd wat. Ik ben een kind, ik mag heus kattenkwaad uithalen!"
"Allison, je weet heus wel dat je heel wat dingen hebt gedaan die niet aanvaardbaar zijn." Damon klonk wel streng, maar hij had een klein hartje, en Allison wist dat, dus probeerde ze maar op hem in te spelen.
"Ach, het is ook altijd wat. Ik ben een kind, ik mag heus kattenkwaad uithalen!"
"Sorry meid, maar het moet. Als je je goed gedraagt, zullen mam en ik wel eens kijken of we er geen weekje minder van maken."
"Hmpf," mompelde Allison en stampvoette naar haar kamer.
"Hmpf," mompelde Allison en stampvoette naar haar kamer.
"Dit kan je niet menen! Oneerlijk! Het doet niet wat ik zeg! Aaargh!" zonder dat ik het doorhadb stond ik tegen het spel te schreeuwen terwijl Lewis met me lachte.
"Kan je niet tegen je verlies, mam?" grinnikte hij.
"Jawel, maar dit ding werkt niet mee! Ik moest het punt krijgen, niet jij, valsspeler!" lachte ik.
"Kan je niet tegen je verlies, mam?" grinnikte hij.
"Jawel, maar dit ding werkt niet mee! Ik moest het punt krijgen, niet jij, valsspeler!" lachte ik.
Wanneer we een tijdje aan het spelen waren, begon Lewis opeens heel serieus tegen me te praten.
"He, mam? Eh, kan ik je wat vragen?" vroeg Lewis op een voorzichtige toon.
"Tuurlijk schat, je kan me alles vragen."
"Nou, ehm.. Wat is eh, de naam van.. van mijn echte vader?"
"He, mam? Eh, kan ik je wat vragen?" vroeg Lewis op een voorzichtige toon.
"Tuurlijk schat, je kan me alles vragen."
"Nou, ehm.. Wat is eh, de naam van.. van mijn echte vader?"
Ik schrok wel even van de vraag en bedacht een antwoord.
"En waarom wil je dat zo graag weten dan?" vroeg ik stilletjes.
Ik wist dat zijn vader niet veel betekende, en vast wou hij geen contact met zijn zoon. En als Destin erachter zou komen dat er toch weer contact was.. Hij zou vast woedend zijn.
"En waarom wil je dat zo graag weten dan?" vroeg ik stilletjes.
Ik wist dat zijn vader niet veel betekende, en vast wou hij geen contact met zijn zoon. En als Destin erachter zou komen dat er toch weer contact was.. Hij zou vast woedend zijn.
"Nou ooooh, gewooon, nieuwsgierigheid denk ik," gaapt Lewis terwijl hij verdergaat met het spelletje. Ik bekijk hem vanuit een zijhoek. Waarom is hij nou opeens zo nieuwsgierig?
Na ons spelletje besloot ik even te gaan kijken naar Allison. Ik hoopte dat ze niet te boos was. Allison was nogal een rebel en een beetje.. snel op de vingers getikt, dus ging ik eens een kijkje te nemen. Ik schuifelde haar kamer binnen en trof haar schilderend aan.
"He meid, ben je boos?" vroeg ik lieflijk.
"He meid, ben je boos?" vroeg ik lieflijk.
"Wat jij wil," mompelde ze chagrijnig terug, wat ik beschouwde als een 'ja mam, ik ben ontzettend boos'.
"Het spijt me ook best, Ally, maar je weet dat je je misdragen hebt. En nu ga je toch niet vijandig doen he? Ik ben ook maar je moeder, ik wil ook het beste voor je," probeerde ik.
"Wat jij wil," herhaalde Allison. Dit was hopeloos.
"Het spijt me ook best, Ally, maar je weet dat je je misdragen hebt. En nu ga je toch niet vijandig doen he? Ik ben ook maar je moeder, ik wil ook het beste voor je," probeerde ik.
"Wat jij wil," herhaalde Allison. Dit was hopeloos.
Ik klopte even haar hoofdkussen op en deed een nieuwe poging.
"Allison, ik meen het," zei ik doordringend, maar bij Allison drong volgens mij juist niets door.
"Wat jij wil.." mompelde ze opnieuw.
"Als je het dan toch zo wil stellen, kom je maar naar beneden wanneer je uitgemokt ben. Zo ben je niet te genieten. Goeiedag nog!" zei ik streng en liep weer haar kamer uit. Ho-pe-looos.
"Allison, ik meen het," zei ik doordringend, maar bij Allison drong volgens mij juist niets door.
"Wat jij wil.." mompelde ze opnieuw.
"Als je het dan toch zo wil stellen, kom je maar naar beneden wanneer je uitgemokt ben. Zo ben je niet te genieten. Goeiedag nog!" zei ik streng en liep weer haar kamer uit. Ho-pe-looos.
Eenmaal beneden stond Stripes aan mijn benen te janken.
"Wat is er meid?" vroeg ik lief en greep haar vast om haar vervolgens een dikke knuffel te geven. Dan hoorden we van boven een aantal voetstappen naar beneden strompelen.
"Wat is er meid?" vroeg ik lief en greep haar vast om haar vervolgens een dikke knuffel te geven. Dan hoorden we van boven een aantal voetstappen naar beneden strompelen.
Allison met een schrift in haar hand. Ze liep om me heen en schoof snel de stoel naar achteren en smeet het schrift op de tafel. Met een kwaad gezicht begon ze maar wat te schrijven.
"Grmbl, mmm," mompelde ze onverstaanbaar op een boze toon.
Ik moest best grinnikken in mezelf. Ik had mezelf toch maar gered de laatste jaren, ze moesten allemaal eens weten wat een fijn leven ik had. Opeens trilde mijn telefoon in mijn broekzak.
"Grmbl, mmm," mompelde ze onverstaanbaar op een boze toon.
Ik moest best grinnikken in mezelf. Ik had mezelf toch maar gered de laatste jaren, ze moesten allemaal eens weten wat een fijn leven ik had. Opeens trilde mijn telefoon in mijn broekzak.
Ik liep snel naar de andere kant van de kamer. Onbekend nummer. Snel drukte ik op de groene knop.
"Met Florrie?"
"Hey Florrie, met Tyler. Ik wil mijn zoon zien."
Wacht. Wat? Tyler?!
"Met Florrie?"
"Hey Florrie, met Tyler. Ik wil mijn zoon zien."
Wacht. Wat? Tyler?!
Veel geluk in 2012 van
de familie Fenaux & mij! ♥
de familie Fenaux & mij! ♥