Hoofdstuk 2: Every day will get better
Toen ik na een tijd eindelijk nog eens een vrije dag had liep ik rustig op mijn gemakje naar de woonkamer, waar Gabriella tot mijn verbazig rustig een boek zat te lezen bij de openhaard.
"Wow, wat is er mis met jou?" vroeg ik. Normaal gezien zat ze nu al buiten, aangekleed in haar leuke paardrijdpakje, de paarden te verzorgen.. Oke, nu Lady drachtig was kon er natuurlijk niet gereden worden op haar, maar Wayfarer was open for business.
"Wow, wat is er mis met jou?" vroeg ik. Normaal gezien zat ze nu al buiten, aangekleed in haar leuke paardrijdpakje, de paarden te verzorgen.. Oke, nu Lady drachtig was kon er natuurlijk niet gereden worden op haar, maar Wayfarer was open for business.
"Ik voel me niet lekker. En depri. Buh," zei Gabriella. Ze keek me even aan met een sip lipje, dus ik bedacht wat.
"Volgens mij weet ik wel waarmee ik jou kan opvrolijken. Ben je er klaar voor?" vroeg ik met een mysterieuze glimlach.
"Nou dan, omdat jij het bent. Wat had je in gedachten?"
"KARAOKEBAR!"
"Volgens mij weet ik wel waarmee ik jou kan opvrolijken. Ben je er klaar voor?" vroeg ik met een mysterieuze glimlach.
"Nou dan, omdat jij het bent. Wat had je in gedachten?"
"KARAOKEBAR!"
De laatste noot van het liedje was uitgezongen en we waren er helemaal voor gegaan. Zoiezo hadden we nu een heel grote fangroep die op ons stond te wachten.. Oke nee, flauwe grap Lewis. In ieder geval, de sfeer was prima. Ik had Gabriella aan het lachen gekregen. Nu stond er nog één ding op ons te wachten..
De photobooth! Je weet dat daar natuurlijk nooit goede resultaten uit komen..
Toen we die avond weer thuiskwamen van de beste dag in tijden - voor mij toch - ging het niet helemaal goed met Gabriella. Ze was een beetje duizelig en heel moe, dus besloot ik haar maar even naar het bed te dragen. Zou ze.. neejoh.. Kan vast niet.
Maar na enkele weken moesten we hard werken om het veulentje voorzichtig uit Lady te krijgen, zonder haar al te veel moeite te geven of in gevaar te brengen. Na veel uren strijden met het veulentje, kwam Oase er eindelijk uit, veilig en wel! Er kwam veel werk bij zien, hen altijd rustig bij elkaar kunnen houden zonder Lady kwaad te maken..
Gelukkig dat er toch soms nog wat tijd voor elkaar was. Wauw, nu klonk ik echt als een oude man die al jaren getrouwd was.. Maar op een dag kwam Gabriella met een heel serieus gezicht naar me toe. "Lewis, ik denk dat ik zwanger ben.. Kan je een afspraak voor me regelen bij het ziekenhuis misschien?" vroeg ze op een stille toon. Ik keek haar even aan met een rare mond en deed dan wat ze vroeg.
En met mijn geweldige charmerende kunsten had ik al een afspraak voor de volgende dag, je kon natuurlijk niet snel genoeg zijn. Als het zo was.. Oke, het zou met veel liefde worden opgenomen in de familie. Als het niet zo was.. Ook oke, maar ik hoopte dat het nog even kon wachten. Ik was nog maar pas begonnen met mijn carrière!
Dus toen ik die namiddag thuiskwam van werk dacht ik dat ik maar eens ging bellen hoe het daar ging, aangezien Gabriella nog niet thuis was. Ik maakte me best zorgen. Hoezo was ze eigenlijk nog niet thuis? Het duurde niet zo lang.. Oke, niet dat ik er een gedacht van had, maargoed.
"Hey, schat, hoe gaat het daar?" vroeg ik.
"Hey, schat, hoe gaat het daar?" vroeg ik.
Vanuit Gabriella
"Hey Lewis, vals alarm.. Ik ben niet zwanger, hoor. Je kan weer op beide oren slapen," vertelde ik hem. Ik moest even slikken om mijn tranen weg te laten. Niet dat ik huilde omdat ik niet zwanger was, maar.. Ik moest het hem maar vertellen, alleen moest ik nog even bedenken hoe.
"Oke, goed zo. Gaat het wel?" hoorde ik nog aan de andere kant van de lijn.
"Natuurlijk, ik kom nu naar huis, tot straks," stelde ik hem gerust en drukte af.
"Oke, goed zo. Gaat het wel?" hoorde ik nog aan de andere kant van de lijn.
"Natuurlijk, ik kom nu naar huis, tot straks," stelde ik hem gerust en drukte af.
Om Lewis een beetje te ontwijken hing ik veel te veel bij het veulentje rond. Het was te moeilijk om te vertellen en om die lach op mijn gezicht te houden.. Maar misschien was er nog wel een kans dat het kon? Toen ik Oase drinken gaf, dacht ik nog eens na. Ik moest maar niet zo'n watje zijn. Ik ging het gewoon vertellen tegen hem, dat moest.
Vanuit Lewis
"Lewis, liefje? Kunnen we misschien.. ehm, even praten?" vroeg Gabriella rustig. Ze had haar lenzen ingeruild voor een nieuwe bril en ze had zichzelf een andere outfit aangetrokken. Stond haar leuk.. Ze kwam wat dichter en begon met mijn handen te schommelen.
"Je weet toch toen je me belde.. Ik was een beetje huilachtig. Dat heeft een reden," begon ze zachtjes.
"Oh, wou je het kindje wel?" vroeg ik met schuldgevoel.
"Je weet toch toen je me belde.. Ik was een beetje huilachtig. Dat heeft een reden," begon ze zachtjes.
"Oh, wou je het kindje wel?" vroeg ik met schuldgevoel.
"Nee, nouja, nog niet. Maar toen de vrouw me de uitslag kwam geven, vertelde ze dat ik.. helemaal geen kinderen kan krijgen. Er is maar een halve procent kans ofzo dat ik ooit zwanger kan geraken," legde ze rustig uit. Ik zag de tranen in haar ogen prikken, maar zelf stond ik ook perplex. Dan.. kon zij niet de moeder van mijn kinderen zijn? Zij was niet de persoon waar ik mijn generatie mee zou voltooien?
"Lewis? Zeg alsjeblieft iets?" smeekte Gabriella na een tijdje.
"Lewis? Zeg alsjeblieft iets?" smeekte Gabriella na een tijdje.
"Ehm.. sorry.. het is even wat om te verwerken.. Is er helemaal geen enkele kans dat ik kinderen van jou kan hebben? Een kleine? Misschien vruchtbaarheidsbehandelingen? Valt het niet te proberen? Kunnen we geen afspraak maken bij iemand?" vroeg ik. Ik bekogelde haar met vragen, maar voor haar was het zoiezo nog pijnlijker.
"Ja.. Dat kunnen we.. En heel graag. Ik kan me geen leven zonder kinderen inbeelden, ik zou het vreselijk vinden."
"Ja.. Dat kunnen we.. En heel graag. Ik kan me geen leven zonder kinderen inbeelden, ik zou het vreselijk vinden."
Enkele weken later
"Sorry dat ik te laat ben, het liep heel erg uit op het werk. Echt, sorry, sorry.." zei ik terwijl ik de kamer binnenliep. Een week geleden had ik gevraagd aan Gabriella om met me te trouwen, en ze had volmondig ja gezegd. En nu zaten we hier, we gingen de opties bekijken om kunstmatig zwanger te worden. Er zat niets anders op.
"Hallo meneer Fenaux, zet u maar en maak u geen zorgen, het is niet erg dat u te laat bent. U was levens aan het redden. En wij zorgen voor levens," legde ze uit met een knipoogje. Ik grinnikte even. "Ik ben trouwens Francesca Simons. Vandaag zal ik jullie wat vertellen over wat wij doen en waarbij we jullie kunnen helpen. Ik heb goed begrepen dat mevrouw hier waarschijnlijk geen kinderen kan krijgen of dat ze maar een kleine kans heeft?" vroeg ze vriendelijk en keek even naar Gabriella, die knikte.
Ze draaide zich een beetje op haar stoel en wees naar de muur achter zich.
"Hier zien jullie allemaal kinderen die kunstmatig ontwikkeld zijn. Stuk voor stuk gezonde en gelukkige kinderen. Dit kunnen we allemaal bieden met kunstmatige bevruchting. Ik heb foldertjes en ik kan jullie vanalles uitleggen. Zijn jullie er klaar voor? Het is een hele hoop," zei ze, op het einde lachend.
"Hier zien jullie allemaal kinderen die kunstmatig ontwikkeld zijn. Stuk voor stuk gezonde en gelukkige kinderen. Dit kunnen we allemaal bieden met kunstmatige bevruchting. Ik heb foldertjes en ik kan jullie vanalles uitleggen. Zijn jullie er klaar voor? Het is een hele hoop," zei ze, op het einde lachend.
Ze deed een hele uitleg, dingen die ik zelfs eigenlijk liever niet wilde weten werden verteld.. Tot het eindelijk allemaal aan een einde kwam.
"Natuurlijk planten we meerdere zaadcelletjes tegelijkertijd in het eitje. Hierdoor is de kans op een tweeling of zelfs een drieling groter. Willen jullie dit nog steeds, na deze uitleg?" vroeg ze weer en keek ons betekenisvol aan. Gabriella keek schaapachtig naar mij en we knikten naar elkaar.
"Heel graag ja. Zouden we een afspraak kunnen maken?" vroeg Gabriella.
"Natuurlijk planten we meerdere zaadcelletjes tegelijkertijd in het eitje. Hierdoor is de kans op een tweeling of zelfs een drieling groter. Willen jullie dit nog steeds, na deze uitleg?" vroeg ze weer en keek ons betekenisvol aan. Gabriella keek schaapachtig naar mij en we knikten naar elkaar.
"Heel graag ja. Zouden we een afspraak kunnen maken?" vroeg Gabriella.
Gabriella en ik kwamen even wat meer naar elkaar toehangen voor een datum.
"Wanneer heb jij nog eens een vrije dag?" vroeg Gabriella en keek me lachend aan. Ik glimlachte terug.
"Volgens mij niet snel. Is een zaterdag ook oké?" legde ik rustig uit en keek naar Francesca.
"Wanneer heb jij nog eens een vrije dag?" vroeg Gabriella en keek me lachend aan. Ik glimlachte terug.
"Volgens mij niet snel. Is een zaterdag ook oké?" legde ik rustig uit en keek naar Francesca.
Francesca klapte haar laptop open en begon te tokkelen op het toetsenbord. Haar ogen gingen heen en weer.
"De eerstvolgende zaterdag die vrij is is over drie weken. Is drie uur goed voor jullie?"
"Ja hoor, dat is wel prima denk ik," zei Gabriella. Ik zag dat ze straalde, dus was ik ook blij.
"Nou, dat is dan een afspraak. Tot over drie weken dan?" zei Francesca weer en we namen allemaal afscheid.
"De eerstvolgende zaterdag die vrij is is over drie weken. Is drie uur goed voor jullie?"
"Ja hoor, dat is wel prima denk ik," zei Gabriella. Ik zag dat ze straalde, dus was ik ook blij.
"Nou, dat is dan een afspraak. Tot over drie weken dan?" zei Francesca weer en we namen allemaal afscheid.
Drie weken later was het dan eindelijk zover, de dag dat ons leven misschien zou veranderen. En ik was veel te plakkerig aan het vertellen. Ja, Lewis, kap er maar mee.
"Ben je er klaar voor?" fluisterde ik tegen haar. Ik kon aan haar ademhaling horen dat ze wakker was geworden.
"Hmm," kreunde ze terug. "Jij?"
"Gaat wel.. Zullen we opstaan?" stelde ik voor.
"Nee, nog vijf minuutjes," smeekte ze terug en draaide zich naar mij om om me vervolgens te kussen.
"Ben je er klaar voor?" fluisterde ik tegen haar. Ik kon aan haar ademhaling horen dat ze wakker was geworden.
"Hmm," kreunde ze terug. "Jij?"
"Gaat wel.. Zullen we opstaan?" stelde ik voor.
"Nee, nog vijf minuutjes," smeekte ze terug en draaide zich naar mij om om me vervolgens te kussen.
Toen ik een beetje later onderaan de trap stond te wachten, kreeg ik een verrassing: Gabriella met een jurkje en hoge hakken.
"Wauw, gamerslady, waar heb ik dit aan verdient?" grinnikte ik terwijl ik haar hand vastgreep.
"Ik dacht van, ik ben een vrouw, ik moet er maar trots op zijn. En jij bent de liefste man in de hele wereld, dus wat denk je ervan?"
"Je bent prachtig."
"Wauw, gamerslady, waar heb ik dit aan verdient?" grinnikte ik terwijl ik haar hand vastgreep.
"Ik dacht van, ik ben een vrouw, ik moet er maar trots op zijn. En jij bent de liefste man in de hele wereld, dus wat denk je ervan?"
"Je bent prachtig."
Ik gaf haar een knuffel, en opeens keek ze me weer ernstig aan.
"Wat als het niet lukt? Als het niet werkt, en als ik echt nooit kinderen zal kunnen krijgen? Zou je nog wel van me houden?" vroeg ze. Ik zag de tranen in haar ogen prikken en veegde hem snel weg bij haar.
"Vast lukt het wel. En als het niet lukt.. We zien wel. En natuurlijk zal ik nog van je houden, je bent het beste wat me is overkomen," stelde ik haar gerust. Daarna vertrokken we samen.
"Wat als het niet lukt? Als het niet werkt, en als ik echt nooit kinderen zal kunnen krijgen? Zou je nog wel van me houden?" vroeg ze. Ik zag de tranen in haar ogen prikken en veegde hem snel weg bij haar.
"Vast lukt het wel. En als het niet lukt.. We zien wel. En natuurlijk zal ik nog van je houden, je bent het beste wat me is overkomen," stelde ik haar gerust. Daarna vertrokken we samen.
Die avond wou Allison me spreken. Het bleek dringend, aangezien ze me om de vijf minuten riep om me eraan te herinneren.
"Nou, wat is er?" vroeg ik nieuwsgierig. "Waarom was dit zo dringend?"
"Ik ga weg. Ik ga verhuizen, weg van jou en Gabriella, vanaf het moment dat ze zwanger is zal je me hier niet meer zien. Ik heb Cruz ontmoet, mijn rijke vriend. Hij heeft een villa en nouja, ik hou van je hoor, broer, maar je zal de ruimte ook nodig hebben," vertelde ze me.
"Nou, wat is er?" vroeg ik nieuwsgierig. "Waarom was dit zo dringend?"
"Ik ga weg. Ik ga verhuizen, weg van jou en Gabriella, vanaf het moment dat ze zwanger is zal je me hier niet meer zien. Ik heb Cruz ontmoet, mijn rijke vriend. Hij heeft een villa en nouja, ik hou van je hoor, broer, maar je zal de ruimte ook nodig hebben," vertelde ze me.
"Dus.. je bedoelt dat je hier eindelijk weggaat?" vroeg ik voor alle zekerheid. Begreep ik dit.. goed?
"Ja! Cruz meent het met me. Ik ook wel met hem. Alhoewel Jonas ook wel een lief koppie heeft.. Oke nee, ik meen het met Cruz. Dus binnenkort ben ik hier weg! Eindelijk weg van dit boerenhuisje, alhoewel ik Wayfarer zal missen, m'n liefie.." legde ze rustig uit. Eindelijk! Dan konden Gabriella en ik hier rustig zelf doen wat we zelf wilden!
"Nou dankje Allison, ik ben blij dat je volwassen word," knipoogde ik en we glimlachten naar elkaar.
"Ja! Cruz meent het met me. Ik ook wel met hem. Alhoewel Jonas ook wel een lief koppie heeft.. Oke nee, ik meen het met Cruz. Dus binnenkort ben ik hier weg! Eindelijk weg van dit boerenhuisje, alhoewel ik Wayfarer zal missen, m'n liefie.." legde ze rustig uit. Eindelijk! Dan konden Gabriella en ik hier rustig zelf doen wat we zelf wilden!
"Nou dankje Allison, ik ben blij dat je volwassen word," knipoogde ik en we glimlachten naar elkaar.
Ondertussen was Vyvey een grote, volwassen hond geworden. Ze was mijn maatje, we konden uren spelen met elkaar en ondertussen leerde ik haar allemaal kunstjes aan, zoals zitten, liggen, pootje geven en knuffelen! Het was echt leuk om te zien dat alles weer een beetje op z'n plaats viel.
Alleen nog dat babytje..
Alleen nog dat babytje..
Maar natuurlijk moest de hele familie een beetje op de hoogte gehouden worden, zowel mijn moeder als mijn vader. Helaas genoeg kon Damon mijn vader niet echt uitstaan, dus kwam mijn moeder vaak alleen met Destin aan. Mijn moeder hoopte heel diep dat ze binnenkort generatie 5 mocht zien verschijnen, niet dat ik het niet spannend vond om een stamhouder te zijn, het was alleen nogal.. een last op je schouders.
Een paar dagen later moest ik voor het werk vaccinaties gaan geven op het kerkhof. Jaja, je leest het goed, het kerk-hof. K-E-R-K-H-O-F. Waarom? Geen idee! Ik heb in ieder geval iedereen die kwam een goede prik kunnen geven, zonder problemen. Het was wel saai en vermoeiend.. en eigenlijk best eng. Hallo?! Het KERKHOF?!
Toen ik weer thuis kwam, zag ik Gabriella bij de paarden staan en wuifde naar haar. Ze glimlachte zo breed als ze kon en wuifde met grote armen toe. Daarna zette ze het op een lopen en rende zo hard ze kon naar me toe.
"LEWIS!" bleef ze maar roepen.
"LEWIS!" bleef ze maar roepen.
Ze vloog in mijn armen. "Lewis! Lewis, mijn god! LEWIS, ik ben zwanger!" krijste ze in mijn oor. Ik begon keihard te lachen. Glimlachen en hardop lachen, van geluk en opluchting. Het had dan toch gewerkt, en ik werd vader! Ik ging mijn generatie kunnen voortzetten! Op de een of de andere manier was ik trots.. op mezelf. Je deed 't maar weer eens, Lewis!