Hoofdstuk 8: The end is near
Vanuit Allison
Ik zat in mijn kamer op mijn dominoblok met mijn vingers te draaien. Nu was ik een tiener, ik had mijn vrijheid, maar waar kon ik mee beginnen? Ik kon een naschoolse activiteit doen, misschien iets met gym? Ik was wel lenig.. Of iets met muziek? Of nee, met kunst natuurlijk. Al zeg ik het zelf, ik was een geweldige schilderes.
Ik schoof van mijn dominoblok en duwde het een eindje opzij. Ik ging in gehurkte houding voor mijn spiegel zitten en inspecteerde mijn kamer. Hier kon ik geen gasten ontvangen. Dan zou ik maar naar de huizen van de jongens zelf moeten gaan. Er stonden er genoeg in de rij voor me: Josh, Kyle, Mike, Gene... Maar wat waren ze lelijk! En bah, onervaren. Misschien moest ik maar eens gaan zoeken naar mannen? Echte mannen? Dat is beter.
Opeens sprong ik recht en deed een of andere vreemde beweging. Jaaaa, dat was het! In de dansclub! Dat is ook leuk voor ontspanning en weet ik veel wat nog allemaal. En voor in de avond.. uitpakken met leuke moves voor de jongens.
Ik deed een paar vreemde dansmoves voor de spiegel en dan kwam Poppy binnenlopen.
"Hoi Allison! Wat zie je er blootjes uit! Is het niet frisjes?!" vroeg ze op haar vrolijke toon. Irritant!
"Popps, ik denk dat we eens moeten praten. Volgens mij moet je maar eens verdwijnen uit mijn leven!" vertelde ik op dezelfde toon.
"Hoi Allison! Wat zie je er blootjes uit! Is het niet frisjes?!" vroeg ze op haar vrolijke toon. Irritant!
"Popps, ik denk dat we eens moeten praten. Volgens mij moet je maar eens verdwijnen uit mijn leven!" vertelde ik op dezelfde toon.
"Waarom zou ik Allison, wij zijn toch vrienden voor het leven, of niet soms?!" Poppy's stem klonk een beetje smekend.
"Ach, ik verzin je, we zijn geen vrienden gekkie. En.. jongens zijn veel leuker dan jou, joh. En morgen ga ik niet naar school, maar mam en pap weten het niet, hoor. Ik heb echt geen zin, weet je wel."
"Oh, Allison! Nee joh! Niet doen! Je opleiding is heel erg belangrijk!" probeerde Poppy tevergeefs.
"Oh laat me toch met rust. Ik ga naar bed."
"Ach, ik verzin je, we zijn geen vrienden gekkie. En.. jongens zijn veel leuker dan jou, joh. En morgen ga ik niet naar school, maar mam en pap weten het niet, hoor. Ik heb echt geen zin, weet je wel."
"Oh, Allison! Nee joh! Niet doen! Je opleiding is heel erg belangrijk!" probeerde Poppy tevergeefs.
"Oh laat me toch met rust. Ik ga naar bed."
"Is jouw huis niet leuker dan dit stomme park? Komop Michael, ik kan je verwennen."
"Ho, stout meisje? Dat vind ik wel prettig," grijnsde hij terug.
"Miauw," lachte ik en hij trok me mee aan mijn arm. We liepen naar een taxi en die reed ons naar zijn huis.
"Ho, stout meisje? Dat vind ik wel prettig," grijnsde hij terug.
"Miauw," lachte ik en hij trok me mee aan mijn arm. We liepen naar een taxi en die reed ons naar zijn huis.
Na een uur of twee ging ik voldaan weer naar huis. Met een extreem ego liep ik weer naar binnen en keek recht in de ongeruste ogen van mijn familie.
"Godjezus, Allison, waar was je? We hebben de hele avond op je gewacht, we waren zo ongerust!" riepen ze me toe.
"Ach, hou toch op, ik ben een tiener nu, geef me toch wat vrijheid, alsjeblieft zeg, tss." Ik keek hen even boos aan en liep stampvoetend weer de trap op.
"Godjezus, Allison, waar was je? We hebben de hele avond op je gewacht, we waren zo ongerust!" riepen ze me toe.
"Ach, hou toch op, ik ben een tiener nu, geef me toch wat vrijheid, alsjeblieft zeg, tss." Ik keek hen even boos aan en liep stampvoetend weer de trap op.
"Allison ben je helemaal gek in je hoofd ofzo? Zomaar met een getrouwde man van zestien jaar ouder in bed kruipen! Dat is vies! Bah, Allison," zuchtte Poppy. Ik gaf haar een valse glimlach en ging dan rechtop zitten.
"Wanneer ga jij nou eigenlijk eens kappen met die stomme commentaar? Ik hoef het niet hoor, ik weet zelf ook wel wat goed voor me is! Als ik niet goed genoeg voor je ben, daar is de deur! Verdwijn toch, echt waar hoor, ik haat je!" schreeuwde ik chagrijnig naar Poppy die me onschuldig aankeek. Ik had twee seconden schuldgevoel maar het verdween meteen als sneeuw voor de zon.
Opeens kwam Lewis binnenstormen.
"Allison, je bent een slet! Het gaat door de hele school dat je Michael een beurt hebt gegeven. Hij is zestien jaar ouder, verdomme! En dan ook nog Jean en Max van school! Ben je gek ofzo?!" riep hij naar me. Zo had ik hem nog nooit gezien.
"Eh.. nee.. ehm.. Sorry?" mompelde ik.
"Allison, je bent een slet! Het gaat door de hele school dat je Michael een beurt hebt gegeven. Hij is zestien jaar ouder, verdomme! En dan ook nog Jean en Max van school! Ben je gek ofzo?!" riep hij naar me. Zo had ik hem nog nooit gezien.
"Eh.. nee.. ehm.. Sorry?" mompelde ik.
En dan herpakte ik mezelf.
"Maar als je jaloers bent, moet je het gewoon zeggen hoor. Iedereen komt wel eens aan bod bij mij." Ik gaf hem een knipoog en kon zien dat hij walgde. Hihi!
"Je bent walgelijk. Dat jij mijn familie bent.. wauw."
Lewis keek me vies aan en ging mijn kamer uit.
"Maar als je jaloers bent, moet je het gewoon zeggen hoor. Iedereen komt wel eens aan bod bij mij." Ik gaf hem een knipoog en kon zien dat hij walgde. Hihi!
"Je bent walgelijk. Dat jij mijn familie bent.. wauw."
Lewis keek me vies aan en ging mijn kamer uit.
Vanuit Florrie
Op een dag had ik genoeg van het liegen dat ik naar mijn zus ging of naar mijn ouders - waar ik helemaal geen contact meer mee had, naar mijn grote spijt - dus besloot ik om alles maar op te biechten. Ik vertelde Damon alles van A tot Z over Destin, dat ik hem Lewis heb laten horen en vanalles. En dan had ik nog een voorstel voor hem.
"Ik heb nog een voorstel, maar zonder jouw goedkeuring doe ik het niet. Maar.. zou je het goed vinden als ik Lewis Destin laat ontmoeten? Hij verdient het," zei ik stilletjes en Damon glimlachte.
"Natuurlijk vind ik dat goed. Lewis heeft het recht om zijn vader te ontmoeten."
"Natuurlijk vind ik dat goed. Lewis heeft het recht om zijn vader te ontmoeten."
Ik werd helemaal blij en gaf hem een knuffel.
"Dit is waarom ik van je hou, je bent de grootste schat van de hele wereld," fluisterde ik in zijn oor.
Aangezien we nog niet wisten wie uiteindelijk echt de vader was, besloten we om nog even te wachten. Maar eigenlijk had ik al mijn keuze gemaakt; Destin was voor mij toch de vader van Lewis.
"Dit is waarom ik van je hou, je bent de grootste schat van de hele wereld," fluisterde ik in zijn oor.
Aangezien we nog niet wisten wie uiteindelijk echt de vader was, besloten we om nog even te wachten. Maar eigenlijk had ik al mijn keuze gemaakt; Destin was voor mij toch de vader van Lewis.
En zo gezegd zo gedaan, ik belde nog eens naar het ziekenhuis en zij konden me vertellen dat de DNA-test wel juist was. Broers hebben helemaal niet hetzelfde DNA, het verschilt van persoon tot persoon. Ik kon niet geloven dat Tyler me dat had wijsgemaakt en dat ik zo dom was om het ook nog te geloven.. Het ziekenhuis kon me achteraf verzekeren dat Destin niet de vader was, maar dat maakte voor mij niet uit en Lewis hoefde dat niet te weten.
In het begin ging het een beetje stroefjes, maar uiteindelijk kwam er een gesprek op gang. Lewis leek het fijn te vinden om eindelijk zijn.. vader.. te ontmoeten en als hij blij was, was ik blij. Alleen had ik nu nog een ontzettende lastpak van een dochter waar niets aan te fixen viel. Het leek me tijd om een keuze te gaan maken, iedereen groeide op en werd ouder.. Tijd voor generatie vier.
"Liefjes, ik moet jullie wat vertellen. Misschien dat jullie er al wel eens van hebben gehoord, maar mijn oma is ooit begonnen met een tien generatie uitdaging. Je snapt het wel. Ik ben ondertussen generatie drie, maar er komt natuurlijk ook een generatie vier!" vertelde ik blij aan Lewis en Allison. Ik had ze even bij me geroepen.
"O, en.. is het dan de bedoeling dat je iemand tussen ons kiest? Is dat niet een beetje gemeen, zoals kiezen van wie van je kinderen je het meeste houdt?" vroeg Allison. Ik schudde mijn hoofd.
"Nee, wie ik ook kies, ik hou onvoorwaardelijk van jullie alletwee. En ik wil niemand kwetsen. Maar ik heb een keuze gemaakt," antwoordde ik op haar vraag.
"Nee, wie ik ook kies, ik hou onvoorwaardelijk van jullie alletwee. En ik wil niemand kwetsen. Maar ik heb een keuze gemaakt," antwoordde ik op haar vraag.
"En.. ik heb gekozen voor Lewis. En dat is niet om een speciale reden ofzo.. Maar hij is het oudste kind en lijkt me het bekwaamst, en er zijn ook alleen nog maar vrouwelijke stamhoudsters geweest, dus een mannelijke stamhouder lijkt me wel eens leuk! Ik weet dat je het goed zal doen."
"Wauw, dankje mam, ik ga echt mijn best doen. Maar.. ik heb een voorstel. Wat zou je ervan vinden als ik Allison bij me laat intrekken wanneer ik volwassen ben en een huis heb gevonden?" vroeg hij opeens, vrij onverwacht.
"Meen je dat? Ehm, voor mij mag het.. maar nouja.. weet je het heel zeker?"
"Ja!"
"Nou, dat is dan geregeld. Welkom generatie vier!"
"Meen je dat? Ehm, voor mij mag het.. maar nouja.. weet je het heel zeker?"
"Ja!"
"Nou, dat is dan geregeld. Welkom generatie vier!"