Hoofdstuk 1: Goodbye beautiful dream
Ho: pas op! Hier begint hoofdstuk 1 van GENERATIE 2. Heb je Generatie 1 nog niet gelezen? Klik dan HIER!
"Dag mam, dag pap, ik ga jullie echt missen." Ik zuchtte even, het ging me toch
zwaar af, het afscheid. Mama pinkte stilletjes een traantje weg en papa liet me
gewoon niet los. "Het is goed, laat maar los!" stelde ik vast met een schouder-
klopje bij papa. "Meid, je bent hier altijd welkom, wanneer dan ook," verzekerde
mama en papa me. Ik ging nog snel mijn broer en twee zussen een knuffel
geven en dan was het echt tijd om te vertrekken.
zwaar af, het afscheid. Mama pinkte stilletjes een traantje weg en papa liet me
gewoon niet los. "Het is goed, laat maar los!" stelde ik vast met een schouder-
klopje bij papa. "Meid, je bent hier altijd welkom, wanneer dan ook," verzekerde
mama en papa me. Ik ging nog snel mijn broer en twee zussen een knuffel
geven en dan was het echt tijd om te vertrekken.
Zucht. Daar stond ik dan, eindelijk in Bridgeport. Over een paar dagen ging ik afspreken met de man van het park - zijn naam was Achmed - en dan gingen we naar het modellenbureau. Nu zou het alleen nog maar afvallen en genieten zijn. Genieten van de grote, boze stad.
Op mijn appartement had ik sommige dingen al laten afleveren, zoals mijn piano. Als ik het kon, zou ik een dure vleugel kopen. Maar voor nu was het alleen maar mijn zwarte piano. Die had ik ook voor mijn verjaardag gekregen, als aandenken. Opeens merkte ik iets op. Er stak ergens een briefje. Ik nam het eruit en begon te lezen.
'Lieve schat. Ik had geen tijd meer om je het te vertellen, je was zo snel weg. Ik ben een tijd geleden, nog voor ik je vader kende, begonnen met een uitdaging. Een tien generaties uitdaging. En jij bent de echte generatie twee. Jij moet de uitdaging verderzetten. Als je mijn briefje hebt gelezen, bel me zo snel mogelijk. Heel erg veel liefs, mam.'
'Lieve schat. Ik had geen tijd meer om je het te vertellen, je was zo snel weg. Ik ben een tijd geleden, nog voor ik je vader kende, begonnen met een uitdaging. Een tien generaties uitdaging. En jij bent de echte generatie twee. Jij moet de uitdaging verderzetten. Als je mijn briefje hebt gelezen, bel me zo snel mogelijk. Heel erg veel liefs, mam.'
Ik was geschrokken van mama's briefje en had geen zin om haar te bellen, dus trok ik er een beetje op uit. Ik zag er een beroemdheid, en wat was hij eigenlijk knap! Ik besloot hem aan te spreken, en hij herkende me!! "He! Matthew was het he? Aangenaam, ik ben He-" hij onderbrak me. "Heather Fenaux. Ik weet het. Ik ken je! Leuk je te ontmoeten!" Hij nam snel mijn hand vast en we spraken over enkele modellenkunstjes.
En dan moest ik van hem luisteren naar zijn gitaarspelen vanaf het moment dat ik zei dat ik veel gevoel voor ritme had en een echte virtuoos was. Het was wel oke, maar nu niet dat het super was. "Het is geweldig! Je kan het echt heel goed," loog ik een beetje, maarja, zo kreeg ik misschien nog wat bij 'm gedaan.
En dan was het alweer dé dag - de dag van de waarheid. Vandaag zou mijn hele leven bepalen. Ik hoopte dat Achmed zou komen opdagen. Ik sprong zowat uit bed en begon me op te maken - ik probeerde iets extra speciaal aan te doen, en nam mijn gewone kleren mee.
Achmed was me niet komen ophalen. Ik was zo ontzettend kwaad en vertrok zelf naar het modellenbureau, en begon te spreken over Achmed, hij had dan ook gezegd dat hij verscheidene contacten had in die business. Maar tot mijn grote verbazing was er niemand die iets wist van Achmed. "Maar, mag ik dan nog steeds een sollicitatiegesprek doen?.... Nu?" smeekte ik bijna en gelukkig stemden ze erop in.
"TE DIK! TE DIK?! AAARGH!" schreeuwde ik en liep door. Ik sloeg zowat de lucht achter me weg, ik wilde niet weten hoe ik er uit zag, maar ik was zo boos, ik moest echt even afleiding hebben. Ik viel op de grond en barstte in huilen uit. "Ik voor de zwaardere maatjes?! Ik ben een prachtig model! Ik heb normále benen! Ik ben geen veer! Dat is GOED!" riep ik nog. Dan belde ik snel een taxi en ging me thuis opknappen om een paar glaasjes achterover te gaan kieperen.
"Dus, Geert," ging ik verder na mijn kleine plaspauze. Ik was helemaal alleen en hij was mijn glazen aan het schoonmaken. "Ja?" "Ik wachtte daar eeuwen, en hij kwam niet. Achmed he, goooh man.. Die kwam NIET. En dan heb ik maar mijn papieren gepakt en ben zelf vertrokken! Oja, nog een speciale van het huis alsjeblieft." Geert knikte even en ik zag een kleine grijns op zijn gezicht. Maar ik kon er niet mee lachen.
"En weet je wat nog het érgste was? Ze kenden Achmed daar niet! Belachelijk toch! Dus ik heb gevraagd om een sollicitatiegesprek en... Wat denk je?!" zeurde ik. "Ehh, je bent aangenomen en viert het nu?" probeerde Geert een beetje te antwoorden terwijl hij geconcentreerd met zijn drankje bezig was. "Nee! Hahaha! Ze vonden me TE DIK! Baaaahahah, ik ging kapot! Echt kapot he Geert, kaaaapot." Ik barstte in lachen en tranen tesamen uit.
"Maar kom, hierna nog eentje en dan ben ik er maar eens mee weg. Morgen ga ik weer naar huis. Jaja, helemaal naar huis. Naar mama en papa. Goh. Zie me hier nu zitten, een volwassen vrouw, 7 dagen - ja Geert, zéééven dagen in Bridgeport en weg ben ik alweer naar mijn pappie en mammieee, oooh.."
Vanuit Quinn
Ik zat achter de computer wanneer ik iemand zag zwaaien achter het raam. Ik keek eventjes, dacht dat het paparazzi was ofzo. Ik draaide mijn hoofd weer weg, maar toen drong het pas tot me door: het was mijn eigen dochter die daar stond! Zomaar opeens voor de deur! "Heather is terug!" schreeuwde ik door het huis en liep naar buiten.
Ik vloog haar in de armen. "Heather! Wat doe je hier?!" "Nou mam, lang verhaal.. Ik vertel het zo wel. Mag ik even naar binnen? Het is koud," stelde ze voor. "Tuurlijk schat. Ik snap niet dat ik je zo heb gemist al was je maar een kleine week weg.. Heb je het briefje gevonden?" vroeg ik meteen, nieuwsgierig wat ze ervan dacht. "Ja. Ja. Ik doe het," vertelde Heather en ik was superblij.
Vanuit Heather
"Leighton, Beth en Abby, kijk eens wie er is?" Al hun hoofden draaiden onze kant om en paps gezicht klaarde helemaal op. "Heather! Wat is er aan de hand? Wat doe je hier? Zou je nu niet als model aan de slag moeten zijn?" vroeg pap.
Ik keek naar mijn schoenen. "Te dik, vonden ze," mompelde ik. "Pft! Jij... dik?!" pap schoot in de lach. "Hoe belachelijk! Jongens toch.. kom hier meid!" ik strompelde naar hem toe en gaf hem een knuffel. Ik was blij om weer thuis te zijn, ookal was het nog geen week geleden dat ik hier nog was.
Ik vertelde pap en mam het hele verhaal en deed meteen daarna andere kleren aan, ik wilde een nieuwe start. Wat me opviel was dat mijn zussen, toen ik binnenkwam, meteen naar boven waren gegaan en ik vroeg me af wat daar de reden voor was.
Vanuit Abby
"Denk je echt dat ze is ontslagen als model ofzoiets? Ik geloof het niet hoor. Vast komt ze hier gewoon voor het geld.. Ik wil niet dat ze ons geld afpakt," opperde ik, maar Beth viel me in de reden. "Ja maar wat als ze echt in de problemen zit? Dan is het toch goed dat ze bij ons terechtkwam. Ze is altijd een goede zus voor ons geweest, toch? Moeten we haar geen kans geven?" probeerde ze.
Ik zag de twijfelachtige blik in Beth haar ogen en dat bracht me dan ook op het twijfelspoor. Ik en mijn zus hadden altijd dezelfde mening en misschien had ze wel gelijk. "Ja.. we zullen het nog wel zien he? Laten we het afwachten." antwoordde ik uiteindelijk en ik zag dat Beth een beetje opklaarde. Wauw, zij had het toch echt voor haar zus.
Vanuit Heather
Ik stapte in het stoombad. Ik was blij dat ik hier alleen was, dan had ik eindelijk even tijd om na te denken. Na te denken over alles en tot rust te komen, mijn gedachten eventjes op een rijtje te zetten.. Het was echt nodig. Ik was nog steeds niet helemaal over dat van 'te dik zijn'.
Maar ach, misschien was het allemaal het lot dat me vertelde dat ik op zoek moest in Sunset Valley naar een man om generatie twee mee te beginnen. Ik wilde stiekem hartstikke graag kinderen, maar niet dat iemand het wist en zo wilde ik het ook een beetje houden. Alhoewel.. nu ik mijn droom van model half had opgegeven was het misschien wel het moment om toe te geven aan mijn zachte kant. Ik zou er nog maar eens over nadenken.
Toen ik die avond thuiskwam, kwamen mijn zussen naar me toe, beide met gefronste wenkbrauwen. "Hoi zusjes, wat is er om zo boos om te kijken?" zei ik zachtjes. "Zeg jij het maar," mompelde Abby tegen Beth en stootte haar aan. Beth keek Abby een beetje kwaad aan, en begon dan toch te praten. Ik zag het al aankomen. "Dus.. toen je terugkwam, geloofden we je niet echt en twijfelden aan je 'identiteit'." Ik zuchtte. Tuurlijk, dit was echt iets voor mijn zusjes. "Maar we hebben je een beetje in het oog gehouden vandaag en wat bespioneert en staan nu volledig aan jouw kant. Sorry dus." Beth keek me doordringend aan en ik nam hen alle twee in mijn armen. "Zo ken ik jullie weer!"
Vanuit Leighton
"Hey, mijn prinses," begon ik en stapte naar mijn prachtige vrouw. "Dag liefje, hoe is het met jou vandaag?" vroeg ze een beetje twijfelachtig. Ik wist dat ze ernaar viste, maar ik was echt niet vergeten dat het vandaag onze 20ste huwelijksverjaardag was! "Met mij is alles ok, jij nog wat leuks gedaan dan?" "Nee.. Haha."
"Gelukkige 20ste huwelijksverjaardag liefje! Tuurlijk ben ik het niet vergeten," ik haalde de bloemen van achter mijn rug tevoorschijn en gaf ze aan Quinn. "Oh lieverd, wat mooi!" mompelde ze en gaf me een dikke smakkerd.