Hoofdstuk 3: New life
Vanuit Gabriella
"Dus ik hoorde dat je zwanger bent?" vroeg Allison. Het klonk een beetje arrogant op een of andere manier.
"Ja!" zei ik blij terwijl ik keihard aan het winnen was op mijn spel.
"Dan ben ik hier zo snel mogelijk weg," legde Allison uit en klapte haar boek dicht. "Ik heb het beloofd aan Lewis. Niet dat hij het wilde, hoor, ik heb alleen een vette vriend. Je kent het wel."
Ik knikte en keek haar even verwonderd aan, tot ze wegliep en ik een vlaag van misselijkheid voelde opkomen.
"Ja!" zei ik blij terwijl ik keihard aan het winnen was op mijn spel.
"Dan ben ik hier zo snel mogelijk weg," legde Allison uit en klapte haar boek dicht. "Ik heb het beloofd aan Lewis. Niet dat hij het wilde, hoor, ik heb alleen een vette vriend. Je kent het wel."
Ik knikte en keek haar even verwonderd aan, tot ze wegliep en ik een vlaag van misselijkheid voelde opkomen.
Vanuit Lewis
Net toen ik dacht dat ik een avond bij Gabriella kon zijn, moest ik voor het werk weer een thuisbezoek gaan zijn bij een van mijn vroegere patiënten. Niet dat ik dit werk niet graag deed, maar toch.. het vermoeide. En het grappige aan dit alles was een beetje, het was een vampier, niet dat de meeste mensen dat wisten, maar als dokter heb je daar een beetje oog voor. Altijd koud, lijkbleke huid, lichtgevende ogen.. en hij leed aan bloedarmoede. Snap je?!
(Badum-tssss.)
(Badum-tssss.)
En zoals Allison had beloofd, was ze na een tijdje weg. Waarom weet ik niet, maar ze gaf Gabriella geen knuffel. In de plaats daarvan kreeg Gabriella een peaceteken..
"Hou je goed, meid, en je mag hier altijd weer binnenvallen, hoor," verzekerde Gabriella haar nog.
"Tuurlijk schat, weet ik toch," lachte Allison en gaf een knipoog. Ook wij namen afscheid en daarna vertrok ze alweer. Mijn kleine zus..
"Hou je goed, meid, en je mag hier altijd weer binnenvallen, hoor," verzekerde Gabriella haar nog.
"Tuurlijk schat, weet ik toch," lachte Allison en gaf een knipoog. Ook wij namen afscheid en daarna vertrok ze alweer. Mijn kleine zus..
En toch was ik trots, maar dan op Gabriella en de kindjes! Jajajajaja, kindjes! De eerste echo toonde aan dat we niet één, maar twee keer ouders gingen worden. Het geslacht wouden we nog niet weten.. Dat moest maar een verrassing zijn.
De buik groeide dan ook op een niet normaal snel tempo. Ze moest helemaal naar achter gaan hangen als ze wilde stappen, en als ze een tijdje aan het schilderen was kreeg ze een extreme rugpijn, die natuurlijk altijd met een goede massage verholpen kon worden.. en ik was de beste daarin!
En ik vond het verschrikkelijk als ik dan wel eens op een avond weg moest voor het ziekenhuis, dan was er een ongeval gebeurd en moest ik Gabriella alleen laten. Zeker de laatste maanden was het soms een beetje riskant, vond ik zelf.. Wie weet werd ze opeens heel duizelig en viel ze neer? Ik had genoeg verhalen gehoord over vrouwen die hun weeën kregen en die het niet overleefden. Je wist het echt maar nooit.
Op een zekere ochtend greep Gabriella heel vreemd naar haar buik en ik begon me meteen zorgen te maken. We lagen namelijk al een tijdje in bed rustig te kletsen over namen en opeens deed ze even heel vreemd. Ik schoot meteen op.
"Gaat het wel?" vroeg ik en keek haar bezorgd aan.
"Hmm," kreunde ze en greep naar haar buik. "Stompje denk ik. De twee kleintjes in me zijn vechtertjes denk ik," lachte ze.
"Gaat het wel?" vroeg ik en keek haar bezorgd aan.
"Hmm," kreunde ze en greep naar haar buik. "Stompje denk ik. De twee kleintjes in me zijn vechtertjes denk ik," lachte ze.
Ik trok haar wat dichter tegen me aan en gaf haar een kus op haar hand.
"Ik weet zeker dat we prachtige wezentjes gemaakt hebben. Hoe kan dat ook anders, met zo'n moeder. Hot stuff, hoor," grapte ik.
"Ach, charmeur, kap maar. Je weet best ook wel dat jij er mag zijn," pakte ze me terug. "Nah-ah, niet vandaag, ik heb rugpijn," zei ze verdedigend met een knipoog toen ik haar begon te kussen. Ik grinnikte even, dat was niet echt de bedoeling..
"Ik weet zeker dat we prachtige wezentjes gemaakt hebben. Hoe kan dat ook anders, met zo'n moeder. Hot stuff, hoor," grapte ik.
"Ach, charmeur, kap maar. Je weet best ook wel dat jij er mag zijn," pakte ze me terug. "Nah-ah, niet vandaag, ik heb rugpijn," zei ze verdedigend met een knipoog toen ik haar begon te kussen. Ik grinnikte even, dat was niet echt de bedoeling..
Maar wat ik dan niet snapte was dat Gabriella het fut nog had om de paarden helemaal schoon te maken en de hoefjes uit de kuisen. Zelfs ik vind dat vermoeiend, en dan vooral in de rug.. Of ik was misschien gewoon oud aan het worden? HELL NO!
Het waren vele avonden van masseren.. masseren.. masseren.. er werd heel wat gemasseerd en op het einde werd Gabriella echt heel snel moe en viel wel eens in het midden van een film in slaap voor de tv. Heel schattig hoor, tijdens de reclame ging je dan even een koffie halen in de keuken en als je terugkwam lag ze al te slapen.
Tot het op een avond tijd was.. de weeën begonnen en we gingen alletwee uit ons dak. Van de stress en van het idee dat we over een paar uur ouders zouden zijn. In ieder geval, we reden zo snel mogelijk naar het ziekenhuis..
En kwamen een paar dagen later weer thuis met twee roze babywolkjes: Lucia in mijn armen, Elina in die van Gabriella. Nu was alles echt helemaal perfect, dacht ik.. tot ik de lange nachten en dagen vol gehuil had meegemaakt.. Ugh. Prepare, you all.
(wat heeft mijn familie toch met al die meisjes? :p)
(wat heeft mijn familie toch met al die meisjes? :p)
Elina was een rustig meisje, ze had de huidskleur, haarkleur, neus en mond van Gabriella. Alleen de ogen had ze van iemand anders, maar dat was dan weer van
mijn grootmoeder, blijkbaar. |
Lucia leek een heel stuk meer op mij.
Ze was heel graag buiten en had mijn huidskleur, haarkleur, ogen en mond. Ze was meer het Zuiderse typje met de neus van Gabriella. |
Maar bovenal waren het twee schatjes. Wanneer ik naar het werk was, was Gabriella altijd bezig met de tweeling, dag in dag uit hen om de beurt voeden, even spelen, luier verschonen, knuffelen. Volgende baby. Voeden, even spelen, luier verschonen, knuffelen.
En als ik dan 's avonds laat thuis kwam moest ik nog beginnen lezen aan al die verschrikkelijk irritante boeken voor mijn werk, dus kon ik nog steeds niet even naar mijn twee dochters gaan kijken, even pakken, knuffeltje geven, kusje op hun voorhoofd.. Tevergeefs.
"Ben je al gaan kijken naar de tweeling?" vroeg Gabriella dan en ik schudde wanhopig mijn hoofd.
"Ik ga vannacht wel even kijken, als het boek uit is," zei ik zachtjes. Gelukkig begreep Gabriella het.
"Ben je al gaan kijken naar de tweeling?" vroeg Gabriella dan en ik schudde wanhopig mijn hoofd.
"Ik ga vannacht wel even kijken, als het boek uit is," zei ik zachtjes. Gelukkig begreep Gabriella het.
Maar ook onze relatie leed er gelukkig niet onder, alhoewel de laatste tijd Gabriella heel vaak begon te klagen over hoofdpijn. Ik maakte me een beetje zorgen, als dokter wist ik ondertussen wel wat er tegen te doen viel, aspirientje nemen, even rustig zijn, eventueel vroeg naar bed. Het kon allemaal gewoon een virale infectie zijn.
En ook werden de meisjes naar mijn zin veel te snel groot. Na een tijdje waren ze al echte poppetjes geworden, Gabriella kon hun haar helemaal doen - bij Lucia dan toch, bij Elina was haar haar een beetje rommelig en kort - en hadden ze alletwee mooie jurkjes. Ze speelden graag samen aan het poppenhuisje en staken om de beurt de poppen in hun mond.
Elina is links, Lucia rechts (:
Elina is links, Lucia rechts (:
"Wie is de liefste man van het land?" vroeg ik lachend aan Gabriella op een ochtend.
"Lewis natuurlijk, en waarom dat?" speelde ze mee.
"Ik heb een paar dagen vrijaf genomen, we kunnen samen de meisjes leren stappen, leren praten, leren op potje gaan.. Zeg het nu maar nog eens!"
"Ja, je bent de liefste man van.. van de wereld zelfs. Je bent geweldig," zei ze lachend en drukte een kus op mijn lippen.
"Lewis natuurlijk, en waarom dat?" speelde ze mee.
"Ik heb een paar dagen vrijaf genomen, we kunnen samen de meisjes leren stappen, leren praten, leren op potje gaan.. Zeg het nu maar nog eens!"
"Ja, je bent de liefste man van.. van de wereld zelfs. Je bent geweldig," zei ze lachend en drukte een kus op mijn lippen.
De volgende dagen besteedden we volledig aan de meisjes,
leren lopen, leren praten.. het kwam allemaal aan de beurt.
Zo kregen we natuurlijk ook geweldige banden met de meisjes.
Het was echt fantastisch om ze hun eerste woordjes te horen spreken
en hun eerste stapjes te zien zetten. Ik was een geweldig trotse
vader.
leren lopen, leren praten.. het kwam allemaal aan de beurt.
Zo kregen we natuurlijk ook geweldige banden met de meisjes.
Het was echt fantastisch om ze hun eerste woordjes te horen spreken
en hun eerste stapjes te zien zetten. Ik was een geweldig trotse
vader.
"Ik ga al even naar beneden, Gabriella," zei ik lachend. Toen ik achter me keek zag ik een krant liggen. "Jij neemt de krant wel mee, he? Vyvey heeft haar best weer eens gedaan," glimlachte ik.
"Natuurlijk liefje, ik kom er zo aan." Gabriella keek me even lachend aan en ik liep de kamer uit.
"Natuurlijk liefje, ik kom er zo aan." Gabriella keek me even lachend aan en ik liep de kamer uit.
"Vyvey! Vyvey! Kom eens hier, meid, ik heb wat lekkers!" riep ik door het huis. Opeens kwam ze naar me toe gelopen en blafte keihard in mijn gezicht met een wiebelende staart.
"Hierzo, meid," zei ik tegen haar en aaide over haar hoofdje terwijl ik haar een koekje gaf. Opeens hoorde ik heel wat gestommel, gevolgd door een grote klap. Oh nee.
"Gabriella?" riep ik. "Gabriella, ben jij dat? Gabriella?" riep ik bezorgd en liep naar de trap.
"Hierzo, meid," zei ik tegen haar en aaide over haar hoofdje terwijl ik haar een koekje gaf. Opeens hoorde ik heel wat gestommel, gevolgd door een grote klap. Oh nee.
"Gabriella?" riep ik. "Gabriella, ben jij dat? Gabriella?" riep ik bezorgd en liep naar de trap.
"Gabriella? Oh nee, Gabriella!" riep ik tevergeefs, want ik kreeg geen reactie. Mijn verloofde lag onderaan de trap, en ze bewoog amper. Ik rende er snel naar toe en zakte naast haar op de grond.
Ik ging in de beste houding zitten die ik kende en hield Gabriella tegen me aan. Het was een beetje moeilijk,
ze was bewegingloos en om haar op een gezonde houding te krijgen was niet echt makkelijk.
Ik wist niet wat me overkwam, dit had ik zo vaak geoefend met mijn job en zo'n situatie had ik al heel vaak
meegemaakt, maar als het gaat om de persoon die je graag ziet, flip je en weet je niets meer.
"Het komt wel goed schatje, het komt wel goed.."
ze was bewegingloos en om haar op een gezonde houding te krijgen was niet echt makkelijk.
Ik wist niet wat me overkwam, dit had ik zo vaak geoefend met mijn job en zo'n situatie had ik al heel vaak
meegemaakt, maar als het gaat om de persoon die je graag ziet, flip je en weet je niets meer.
"Het komt wel goed schatje, het komt wel goed.."
Piep, piep, piep, piep.. Het geluid van de machine maakte me zenuwachtig en ik werd nerveus van het langzame gedruppel van de vloeistof in de buis, die in mijn verloofde werd geleid. Langzaam maar zeker opende ze haar ogen en mijn gezicht klaarde op. Gelukkig maar dat ze wakker werd, de laatste vijf uren was er niet echt teken van leven geweest en de diagnose die de dokters hadden gesteld was al helemaal verschrikkelijk. Ik had het met mijn eigen ogen gezien, zelf de scans bekeken..
"Dag mooie meid," zei ik liefjes tegen Gabriella die een paar keer met haar ogen knipperde en er dan in wreef.
"Oh mijn God, ik voel me verschrikkelijk, waar ben ik Lewis?" vroeg ze en keek bezorgd. Ze ging meteen rechtzitten en sloeg de deken van zich af.
"Misschien moet je maar even blijven zitten, zometeen val je weer flauw," zei ik. "Je bent flauwgevallen op de trap en toen naar beneden gedonderd. Er is niets gebroken, maar.." probeerde ik verder uit te leggen, maar daar stokte mijn adem.
"Oh mijn God, ik voel me verschrikkelijk, waar ben ik Lewis?" vroeg ze en keek bezorgd. Ze ging meteen rechtzitten en sloeg de deken van zich af.
"Misschien moet je maar even blijven zitten, zometeen val je weer flauw," zei ik. "Je bent flauwgevallen op de trap en toen naar beneden gedonderd. Er is niets gebroken, maar.." probeerde ik verder uit te leggen, maar daar stokte mijn adem.
Traag stapte Gabriella uit het ziekenhuis bed en kwam naar me toegestapt.
"Maar wat?" vroeg ze. "Wat?"
"De dokters en ik hebben hersenscans gemaakt.. en je hebt een hersentumor, Gab, een hérsentumor," zei ik stilletjes. Ik wou het niet uitspreken, het was vreselijk nieuws.
"Maar wat?" vroeg ze. "Wat?"
"De dokters en ik hebben hersenscans gemaakt.. en je hebt een hersentumor, Gab, een hérsentumor," zei ik stilletjes. Ik wou het niet uitspreken, het was vreselijk nieuws.
Langzaam en voorzichtig ging ik rechtstaan en liep naar Gabriella toe. Ze stond een beetje wankel op haar voeten en er liepen een paar tranen uit haar ooghoek nu ze het nieuws te horen had gekregen. Ik greep haar arm vast en probeerde haar een beetje te kalmeren.
"Maak je geen zorgen, we kunnen chemotherapie doen om de tumor te verkleinen en het ziekenhuis heeft enkele goede neurochirurgen. Ik heb je toch verteld over dokter De Bruyn, hij is echt een geweldige neurochirurg en kan je tumor zo verwijderen," stelde ik voor.
"Maak je geen zorgen, we kunnen chemotherapie doen om de tumor te verkleinen en het ziekenhuis heeft enkele goede neurochirurgen. Ik heb je toch verteld over dokter De Bruyn, hij is echt een geweldige neurochirurg en kan je tumor zo verwijderen," stelde ik voor.
"Maar wat als ik het helemaal niet haal en als de chemo niet aanslaat? We hebben net twee dochtertjes gekregen en.. oh jezus Lewis, hoe kan dit nou met mij gebeuren?!" panikeerde Gabriella.
"Stil maar, rustig, het komt echt wel goed. En ik ben er voor je, we komen hier samen echt wel door, geloof me maar," fluisterde ik haar toe. "Echt."
"Stil maar, rustig, het komt echt wel goed. En ik ben er voor je, we komen hier samen echt wel door, geloof me maar," fluisterde ik haar toe. "Echt."
Veel fut had Gabriella echt niet, niet eens genoeg om een ritje te maken op Lady, Wayfarer of Oase. En aangezien ik niet genoeg ervaring had, ging Gabriella er maar gewoon elke avond even heen om een wortel of een suikerklontje te geven en wat liefde te geven. Dat was ondertussen alles dat ze nog kon.
De meisjes konden ons urenlang bezighouden, ze waren grappig
en gevat, ookal waren ze nog zo klein. Gabriella dacht de hele tijd dat ze sowieso
zou sterven, dus besteedde ze ook echt elk uur van de dag aan hen.
Slechte instelling, vertelde ik haar altijd, maar ze wou niet luisteren.
en gevat, ookal waren ze nog zo klein. Gabriella dacht de hele tijd dat ze sowieso
zou sterven, dus besteedde ze ook echt elk uur van de dag aan hen.
Slechte instelling, vertelde ik haar altijd, maar ze wou niet luisteren.
Vanuit Gabriella
"Lewis, ben je wakker?" fluisterde ik, maar ik kreeg geen antwoord. Hij sliep nog, dus liep ik naar beneden.
'Ben naar chemo en ga nog even bij de kapper langs, tot straks xoxo', krabbelde ik snel op een papiertje en legde het op het tafeltje in de woonkamer. Door de chemo viel mijn haar langzaam uit, en ik vond het verschrikkelijk. Vanaf het moment dat de eerste plukken eruit vielen, deed ik het altijd in een staart, want het was niet meer om aan te zien als het los hing.
'Ben naar chemo en ga nog even bij de kapper langs, tot straks xoxo', krabbelde ik snel op een papiertje en legde het op het tafeltje in de woonkamer. Door de chemo viel mijn haar langzaam uit, en ik vond het verschrikkelijk. Vanaf het moment dat de eerste plukken eruit vielen, deed ik het altijd in een staart, want het was niet meer om aan te zien als het los hing.
Ik vond de chemotherapie verschrikkelijk, het maakte me helemaal leeg en koud vanbinnen. Ik kreeg er alleen nog maar meer hoofdpijn en buikpijn van, en volgens mij hielp het ook helemaal niks. En dan het haar was nog het ergste van al, het haar.. Daarom ook de kapper.
"Alles eraf, alsjeblieft," opperde ik met pijn in het hart. Vreselijk was het, maar ik wist dat het eraan zat te komen dus kon ik het maar best in een keer doen.
"Weet u het zeker? Misschien niet eerst het grootste stuk eraf en dan kan u later nog zien, we hebben enkele mooie hoofddoeken liggen. Wilt u zometeen eens kijken?" stelde de kapster nog voor.
"Hmm.. Oke dan, ik zal het proberen.."
"Weet u het zeker? Misschien niet eerst het grootste stuk eraf en dan kan u later nog zien, we hebben enkele mooie hoofddoeken liggen. Wilt u zometeen eens kijken?" stelde de kapster nog voor.
"Hmm.. Oke dan, ik zal het proberen.."
Vanuit Lewis
"Nou, wat vind je ervan?" vroeg ze grinnikend aan me. Ik kon niks anders doen dan naar onder kijken.
"Apart, heel apart, zal ik zeggen.. Ik ben het niet echt gewoon, vroeger liep je hier altijd vrolijk rond met je grote bos haren en zelfs de hoge paardenstaart was leuk, waarom heb je het gedaan?" vroeg ik, een beetje bezorgd.
"Ik dacht van, nou, het is eens wat anders, en aangezien het binnenkort toch allemaal er af gaat vallen denk ik dat dit een goed begin is om er aan te gaan wennen, denk je niet?"
"Apart, heel apart, zal ik zeggen.. Ik ben het niet echt gewoon, vroeger liep je hier altijd vrolijk rond met je grote bos haren en zelfs de hoge paardenstaart was leuk, waarom heb je het gedaan?" vroeg ik, een beetje bezorgd.
"Ik dacht van, nou, het is eens wat anders, en aangezien het binnenkort toch allemaal er af gaat vallen denk ik dat dit een goed begin is om er aan te gaan wennen, denk je niet?"
"Ja, het is wat anders, maar je went er maar aan," lachte Gabriella en nam mijn gezicht vast.
"Je bent nog steeds een pracht, hoor," verzekerde ik haar en ze knipoogde.
"Dat weet ik toch, charmeur.."
"Je bent nog steeds een pracht, hoor," verzekerde ik haar en ze knipoogde.
"Dat weet ik toch, charmeur.."
En ik begon toch wel een extreme haat te krijgen aan die stomme chemotherapie,
Gabriella moest vaak lopen naar de wc omdat ze moest overgeven en op sommige momenten
viel ze gewoon op de grond flauw en moest ik een half uur wachten voor ze weer bij
bewustzijn was.
Gabriella moest vaak lopen naar de wc omdat ze moest overgeven en op sommige momenten
viel ze gewoon op de grond flauw en moest ik een half uur wachten voor ze weer bij
bewustzijn was.
Tot ik op een zeker dag gebeld werd door dokter De Bruyn. Het was vreemd, hij belde me normaal gezien nooit persoonlijk.
"De Bruyn? Wat is er aan de hand?" vroeg ik, een beetje ongerust.
"We hebben een operatie kunnen plaatsen voor je vrouw, het kan plaatsvinden over ongeveer drie weken, gaat dat voor je? Ik vraag wel aan het Hoofd om je dan enkele dagen vrij te geven, het is immers niet niks," hoorde ik van de andere kant.
"D.. dat is helemaal geweldig, bedankt De Bruyn.."
"De Bruyn? Wat is er aan de hand?" vroeg ik, een beetje ongerust.
"We hebben een operatie kunnen plaatsen voor je vrouw, het kan plaatsvinden over ongeveer drie weken, gaat dat voor je? Ik vraag wel aan het Hoofd om je dan enkele dagen vrij te geven, het is immers niet niks," hoorde ik van de andere kant.
"D.. dat is helemaal geweldig, bedankt De Bruyn.."
Helemaal gelukkig liep ik naar Gabriella toe, die ondertussen aan het schilderen was.
"We hebben een afspraak, Gab, over drie weken kan je geopereerd worden, ze kunnen de hele tumor weghalen, hij zit op een beschikbare plaats en hij is klein genoeg door de chemo," probeerde ik uit te leggen op snel tempo.
"Hmm, dan is die stomme chemo toch nog ergens goed voor," grinnikte ze.
"We hebben een afspraak, Gab, over drie weken kan je geopereerd worden, ze kunnen de hele tumor weghalen, hij zit op een beschikbare plaats en hij is klein genoeg door de chemo," probeerde ik uit te leggen op snel tempo.
"Hmm, dan is die stomme chemo toch nog ergens goed voor," grinnikte ze.
De volgende weken deed Gabriella gewoon wat ze graag deed en wat ze altijd al had willen doen; een professionele paardenvrouw worden, dus ging ze naar het gemeentehuis en schreef zich in als zelfstandige.
En ook ging ze weer deelnemen aan wedstrijden, aangezien de chemo even was opgehouden en ze zich weer wat sterker en beter voelde. Ze had weinig getraind met Lady, maar toch was ze op een eervolle 5e plaats terechtgekomen. Gabriella had weer zin in het leven, en hopelijk bleef dat ook zo, aangezien ze binnenkort weer een 'nieuw leven' zou gaan krijgen.