Hoofdstuk 5: Baby blues
Vloekend stond ik aan mijn buik te voelen. Het zat me ook echt niet mee he? Had ik een nacht plezier, éven niet opgelet, en meteen groeit er een kind in me. Niet dat ik het zélf heel erg vond, ik vond het zelfs heel leuk. Maar ik besloot dat het beter was om de waarheid te vertellen aan Damon.
"Damon?" "..." "Ja, Florrie hier. Ehm, ik moet je wat belangrijks vertellen. "..." "Nee, het kan niet over de telefoon." "..." "Omdat het belangrijk is, Damon!" "..." "Dankje, tot zo."
Hmm. Damon deed er maar wat lacherig over. Oke, zo zou ik vast ook doen - hij wist immers niet wat er aan de hand was -
dus ik verwachtte hem zometeen.
Hmm. Damon deed er maar wat lacherig over. Oke, zo zou ik vast ook doen - hij wist immers niet wat er aan de hand was -
dus ik verwachtte hem zometeen.
En inderdaad, zoals gevraagd stond hij een halfuur later aan mijn deur. Nerveus liet ik hem binnen.
"Damon. Beloof me eerst om niet boos te worden."
"Tuurlijk niet, trouwens, leuk jurkje heb je aan," zei hij en wierp me een knipoog toe. Ik gniffelde, maar besefte dan weer wat ik moest doen.
"Weet je nog, die avond? Drie maanden geleden? Dat we.. iets te ver gingen?" Damon knikte.
"Damon. Beloof me eerst om niet boos te worden."
"Tuurlijk niet, trouwens, leuk jurkje heb je aan," zei hij en wierp me een knipoog toe. Ik gniffelde, maar besefte dan weer wat ik moest doen.
"Weet je nog, die avond? Drie maanden geleden? Dat we.. iets te ver gingen?" Damon knikte.
"Wel, ehm, vanmorgen heb ik wat ontdekt. Zelf vind ik het wel leuk maar.." - "Je bent zwanger?" onderbrak Damon me. Ik keek hem aan, maar er stond geen enkele uitdrukking op zijn gezicht. Dan verscheent er een meeega bigsmile.
"Ben je blij?" vroeg ik, iets te enthousiast.
"Tuurlijk ben ik blij, gekkie! Eindelijk! We worden er niet jonger op, toch? Ik ben dolblij met een kindje!"
"Ben je blij?" vroeg ik, iets te enthousiast.
"Tuurlijk ben ik blij, gekkie! Eindelijk! We worden er niet jonger op, toch? Ik ben dolblij met een kindje!"
"Oef, ik dacht al," zuchtte ik en een enorme last viel van mijn schouders. Damon greep me vast en gaf me een aantal zoenen. Eén op mijn voorhoofd, één op mijn neus, en tenslotte op mijn mond.
"Ik hou van je, Florrie Fenaux. Je bent speciaal."
"Stop, D, je doet me blozen," zei ik lachend.
"He, Florrie? Wat als we ons nu verloven? Dan kunnen we trouwen als het geboren is, en heeft het kindje een echte vader."
"Ik hou van je, Florrie Fenaux. Je bent speciaal."
"Stop, D, je doet me blozen," zei ik lachend.
"He, Florrie? Wat als we ons nu verloven? Dan kunnen we trouwen als het geboren is, en heeft het kindje een echte vader."
Eerst kwam het best hard aan, ookal bedoelde hij het ongelooflijk lief, maar ik zat er nog best mee met het feit dat ik Destin had bedrogen. En dan dacht ik bij mezelf, waarom zou ik geen geluk mogen hebben? Waarom zou ik niet weer gelukkig mogen zijn? Ik greep Damon vast en wou hem eigenlijk niet meer loslaten.
"Natuurlijk, schatje," fluisterde ik.
"Natuurlijk, schatje," fluisterde ik.
Verder liepen de maanden rustig en kalm. Ik wou het geslacht niet weten, want zo vond ik het véél spannender. Damon was ook niet uitermate bezorgd - al een geluk! - zodat ik ook mezelf nog eens kon vermaken. Als ik bijvoorbeeld eens naar de welness ging, maakte hij de bedden op enzo. Waar we het geld haalden? Sponsering. Damon kwam van een goede afkomst, net zoals ik.
Ook ging ik om de drie maanden wel eens kijken naar de paarden in de stal een beetje verderop. Ik had paarden altijd best interessant gevonden, maar nooit het idee gehad om er een te kopen of te gaan berijden.. Al die familiedrama's ook altijd.. en plaats, nog zoiets. Mama had liever een jacuzzi en een zwembad, een buitenkeuken, speeldingen voor de kinderen in de plaats van stallen, of andere dieren.
Lewis deed altijd zijn best voor school, maar als hij geen zin had, deed hij het ook niet. Dan moest ik echt aandringen voordat hij ein-de-lijk wat ging leren. Maarja, hij was eingenlijk veel te verwend. Hij had een supervette nieuwe kamer - hadden we helemaal omgebouwd - gevuld met een schildpad, een cavia en ook een vogelstand, maar die was niet gevuld.
"Dag schat, vermaak je je?" met een zere rug kom ik de kamer van Lewis binnenlopen.
"Altijd, mam, echt dankjewel voor de dieren, ze zijn vet cool! Misschien doe ik m'n spreekopdracht voor school hier wel over!" zei Lewis enthousiast. Ik glimlachte. Hij deed me wel denken aan mezelf, toen ik zijn leeftijd had.
"Dat is fijn, schatje. Doe maar lekker verder, ik ga wel weer."
"Altijd, mam, echt dankjewel voor de dieren, ze zijn vet cool! Misschien doe ik m'n spreekopdracht voor school hier wel over!" zei Lewis enthousiast. Ik glimlachte. Hij deed me wel denken aan mezelf, toen ik zijn leeftijd had.
"Dat is fijn, schatje. Doe maar lekker verder, ik ga wel weer."
"Goeiemorgend, sexy, zwangere vrouw van me. Ik wist niet dat zwangere vrouwen zo sexy konden zijn," flirtte Damon. Ik grinnikte.
"Dan weet je dat nu, hé? Weet je, ik denk dat wij een prachtige creatie gaan hebben. Als het nou jouw perfecte ogen heeft, en mijn lippen? En mijn moeder haar neus.." bedacht ik me hardop. Damon moest lachen en keek me diep in mijn ogen. "Als hey op jou lijkt, is het sowieso perfect," fluisterde Damon met een knipoog.
"Dan weet je dat nu, hé? Weet je, ik denk dat wij een prachtige creatie gaan hebben. Als het nou jouw perfecte ogen heeft, en mijn lippen? En mijn moeder haar neus.." bedacht ik me hardop. Damon moest lachen en keek me diep in mijn ogen. "Als hey op jou lijkt, is het sowieso perfect," fluisterde Damon met een knipoog.
"Vleier," zei ik en draaide een rondje. Dan nam Damon me stevig vast.
"Kom eens hier, dat is onze aanwinst kan voelen," zei hij lieflijk en hield me vast aan mijn heup en wreef met zijn hand liefdevol over mijn buik. Opeens deed het moment me herinneren aan toen.. met Destin.. ach, vast moest ik er zelf maar niet te veel aandacht aan besteden en genieten van het moment.
"Kom eens hier, dat is onze aanwinst kan voelen," zei hij lieflijk en hield me vast aan mijn heup en wreef met zijn hand liefdevol over mijn buik. Opeens deed het moment me herinneren aan toen.. met Destin.. ach, vast moest ik er zelf maar niet te veel aandacht aan besteden en genieten van het moment.
En de katten.. tja, zij trokken ook niet echt hun eigen plan. Vaak gaven ze binnen over, achter de sofa en dan stonk het hele huis. Gelukkig waren Lewis of Damon dan zo vriendelijk om het even op te kuisen voor me.
Lewis had ook een goede band met Moof. Dan lagen ze beide te knuffelen op de bank en giechelde Lewis de hele tijd.
"Mijn cavia's niet opeten he, Moofie," fluisterde hij dan tegen de zwart-witte kat.
"Miaaaaaaaauw!"
"Mijn cavia's niet opeten he, Moofie," fluisterde hij dan tegen de zwart-witte kat.
"Miaaaaaaaauw!"
Maar voor de rest trok ik mijn eigen plan best wel en hield me bezig met koken voor het gezin. Dat was best een hobby van me geworden sinds ik zwanger was, ik had al een kookcursus gedaan en gaan koken met Maya en Ocean, zo'n kookworkshop. En dan hadden we eigenlijk niet veel meer gedaan dan gelachen en wat gedronken - ik hield het natuurlijk op fruitsap - terwijl we wat lekkers in elkaar stoken.
Helaas had ik al snel rugpijn na een dag rechtop staan wanneer de bevalling naderde.
"Mama? Leef je nog?" vroeg Lewis dan heel lief terwijl hij me aankeek met een schuin hoofd.
"Tuurlijk leef ik nog, lieverd! Mama heeft alleen een beetje rugpijn. Kan je misschien Damon voor me gaan halen, liefje? Dan kan hij me masseren."
"Mama? Leef je nog?" vroeg Lewis dan heel lief terwijl hij me aankeek met een schuin hoofd.
"Tuurlijk leef ik nog, lieverd! Mama heeft alleen een beetje rugpijn. Kan je misschien Damon voor me gaan halen, liefje? Dan kan hij me masseren."
En rond zes uur in de morgend wanneer het zonnetje net opkwam, begonnen te weeën. "DAMON!" schreeuwde ik. De pijn was veel ondraaglijker dan bij Lewis. Bij Lewis was het.. veel zachter, dit deed me gewoon te veel pijn. "DAMON!" schreeuwde ik opnieuw, omdat ik dacht dat hij nog sliep. Maar toen ik achter me keek, zag ik dat hij al klaarstond.
Na enkele complicaties bij de geboorte werd met een keizersnee mijn lieve meisje ter wereld gehaald: Allison. Ze leek helemaal op mij, maar qua ogen & gezichtsvorm was ze toch Damon. De warrige lokken kwamen ook van Damons kant van de familie; blijkbaar had zijn vader dezelfde asblonde kleur van haar.
Allison was gek van de katten en maakte tientallen nieuwe schattige melodietjes op haar xylofoon. Ze was artistiek, net zoals mijn zus Maya. Ze was een echte kunstenares. Lewis was dol op zijn kleine zusje, hij wou ook altijd meespelen met haar en hield ervan om gewoon bij haar te zijn. Hun band werd er ook elke dag beter op.
En aangezien we ondertussen ook al een jaartje ouder waren,
besloten we om zo snel mogelijk te trouwen. Het was geen
groot feest, maar eerder een kleine, ingetogen ceremonie bij ons
op het platteland. Achteraf werden er een paar leuke
foto's genomen! :)
besloten we om zo snel mogelijk te trouwen. Het was geen
groot feest, maar eerder een kleine, ingetogen ceremonie bij ons
op het platteland. Achteraf werden er een paar leuke
foto's genomen! :)
Ondertussen had Lewis buiten zijn schildpad en cavia er ook nog een papegaai bijgekregen, Dookie. Soms zeurde Lewis dat hij niet kon slapen omdat Dookie in zijn slaap het een of het ander kirde. Maar dan wees ik Lewis erop dat hij zelf een papegaai had gevraagd voor zijn 11de verjaardag!
Met de katten ging het in de tussentijd allemaal heel goed. Ze groeiden bijna op tot volwassen katten, hopelijk werd dat dan iéts minder werk en minder plasjes voor de huisdeur. Soms moest ik Moof en Tibby uit elkaar halen: twee échte vechtersbaasjes.
"Schatje, er is telefoon voor je!" riep Damon vanuit de slaapkamer.
"Vraag dan maar om terug te bellen, ik ben aan het koken," riep ik lieflijk terug en keek even achterom. Damon gaf me een knipoog en ging dan weer de kamer binnen. Ik werd wat vaker gebeld door de familie nu ik in Appaloosa woonde.
"Vraag dan maar om terug te bellen, ik ben aan het koken," riep ik lieflijk terug en keek even achterom. Damon gaf me een knipoog en ging dan weer de kamer binnen. Ik werd wat vaker gebeld door de familie nu ik in Appaloosa woonde.
Achteraf bleek dat het misschien toch maar beter had geweest om aan de telefoon te komen. Het was namelijk een telefoontje om te vertellen dat papa een hartstilstand had gekregen en afgelopen nacht was overleden. Ik vond het hardstikke oneerlijk dat niemand me wat had laten weten, dus had ik zelfs geen afscheid kunnen nemen. Maar het leven ging door, en was te kort om mensen te blijven dingen kwalijk nemen.
"Zo, mijn kleine meid. Eindelijk alleen, he? Wat is het toch soms lekker druk in huis," zuchtte ik tegen mijn dochtertje.
"Mmm, ama," kirde ze terug en ik glimlachte.
"Wat zal je het fijn vinden om naar school te mogen gaan. Dan kan je bij de tekenclub, en dan krijg je boven in je kamer een leuke schilderezel enzo.. Want mijn kinderen krijgen het allerbeste he?" mompelde ik, half tegen Allison, half tegen mezelf.
"Mmm, ama," kirde ze terug en ik glimlachte.
"Wat zal je het fijn vinden om naar school te mogen gaan. Dan kan je bij de tekenclub, en dan krijg je boven in je kamer een leuke schilderezel enzo.. Want mijn kinderen krijgen het allerbeste he?" mompelde ik, half tegen Allison, half tegen mezelf.
"Aaa," glunderde Allison. Ze wierp haar handjes in de lucht en giechelde het uit. Ze was zo schattig en ik vond het altijd super om haar bezig te zien. Altijd was ze aan het lachen, en ik hoopte echt dat dit zou blijven, dat ze altijd een zonnetje zou zijn, goede punten zou halen, zoals Lewis..
In de avond liep er wel eens een hert voorbij, dan liep Lewis zo snel als hij kon naar de raam om het wezentje te bekijken.
"Ooo, mam, als ik groot ben, wil ik een hert opvoeden. Weet je wel? Zo, kweken. Lijkt me echt vet," zei hij een keer, helemaal op in het dier. Ik vond het wel fijn dat hij een dierenvriend was, misschien kon hij zijn droom wel waarmaken, met wat meer geld en wat meer plaats.
"Ooo, mam, als ik groot ben, wil ik een hert opvoeden. Weet je wel? Zo, kweken. Lijkt me echt vet," zei hij een keer, helemaal op in het dier. Ik vond het wel fijn dat hij een dierenvriend was, misschien kon hij zijn droom wel waarmaken, met wat meer geld en wat meer plaats.
In de tussentijd waren de katten ook allemaal heel goed opgegroeid en prachtwezentjes geworden. Met alle katten had ik best een goede band, en ook zij waren wel eens toe aan een lieve knuffel van een mens. Die waren tenminste niet zo druk als de rest van hun kattengezinnetje. :)
Wat ook best fijn was, was dat je nog in het middagzonnetje lekker buiten kon zitten en het toch niet koud te hebben, dus dacht ik dat het wel een fijn idee was om Allison wat te leren stappen in de buitenlucht. Stiekem hoopte ik dat ze mijn fijne eigenschappen zou over krijgen - graag buiten zijn bijvoorbeeld - en dat ze wat meer op mij leek dan Lewis..
En misschien dat ze ook wel onze familie-eigenschap erfde: genialiteit! Wij waren een echte geniale familie op een of andere manier. Mama had de eigenschap, mijn oma, mijn tantes en mijn nonkel en al mijn zussen. En natuurlijk ook Lewis..
..die in de tussentijd was opgegroeid tot een knappe jongeman.