Hoofdstuk 7: Every story has an end
(weer vanuit Quinn)
Naar mijn zin ging de tijd veel te snel. Het leek wel of je Heather soms kon zien groeien, mentaal en fysiek: ze ging er echt tegenaan. En dan herinnerde ik me nog toen ze als een klein meisje in mijn armen lag, en nu was ze al bijna groter dan mij.
"Ahhh, bah, stomme, Franse taal!" Heather veegde nog maar eens een antwoord uit. "Ik haat het, is er geen trucje om alles te onthouden ofzo, alles in je brein te griffen, weet ik veel," mopperde ze. Beth en Abby keken me grinnikend aan en zonder iets te zeggen maakte ik duidelijk dat als Heather hun gegrinnik zou zien of horen, ze uit haar dak zou gaan.
De meisjes waren ook bezig met hun huiswerk.
"Abby, wat is het antwoord op vraag 17? Ik weet het niet en
ik heb geen zin om uit te rekenen," zeurde Beth.
"Het juiste antwoord is B. Stop nu met zeuren want ik
wil ook mijn huiswerk maken, en niet de hele tijd antwoorden
naar jou doorfluisteren," zei Abby gemaakt streng en de
meiden begonnen te giechelen.
"Abby, wat is het antwoord op vraag 17? Ik weet het niet en
ik heb geen zin om uit te rekenen," zeurde Beth.
"Het juiste antwoord is B. Stop nu met zeuren want ik
wil ook mijn huiswerk maken, en niet de hele tijd antwoorden
naar jou doorfluisteren," zei Abby gemaakt streng en de
meiden begonnen te giechelen.
En dan was het alweer tijd om te gaan slapen voor mijn jongste meiden, maar Heather gaat vaak mee slapen met de meisjes omdat ze graag zonder wallen op school verschijnt. En dan denk ik in mezelf: 'Och meisje, later ga je zo veel rimpels en wallen hebben,' maar dat is waarschijnlijk nog ver weg.
Op woensdagnamiddag was Heather altijd met haar fotocamera buiten om foto's van zichzelf te maken. Ookal vind ik het soms maar niks dat ze altijd met zichzelf bezig is - alhoewel het al verbeterd is - zijn de eindresultaten van de foto's altijd wel mooi. Dan kijk ik naar de foto - die ze dan stuurt naar 'de man van het park met het modellenbureau in Bridgeport' (ik vertrouw hem niet) en dan denk ik van, goh, dat is MIJN dochter!!!
En ik, dat was allemaal al bijna verleden tijd. Helaas kon er niet zo veel gedaan worden aan de vreselijke werkkledij en moest ik het maar aantrekken als ik niet ontslagen wilde worden - iets te veel gezeurd -
Vanuit Heather
Ik voelde het, ik zou doorbreken als model in Bridgeport. Ik zou meteen na mijn achtiende verjaardag verhuizen en mezelf settelen in de grote stad. Daar zou ik een grootse en rijke acteur tegenkomen, oud of niet, ik zou er mee trouwen en vreselijk rijk worden. Dan ging ik elke maand een bedrag storten op de rekening van mijn zussen én Sam. Naja, dat is ook wel mijn broertje geworden.
Sam, die verbeterde altijd weer. Hij zat al aan niveau 8 of 9 in de carrière van schilder. Iedereen thuis was zo trots op hem, en hij was ondertussen ook al 18 geworden. Hij was ongeveer 4 jaar ouder dan mij - je zou het anders niet altijd zien - maar hij was ook mijn beste vriend.
Mijn lieve zusjes. Zij gingen ookal weer de pubertijd tegemoet, daar was ik wel blij om, dat ik net ging weggaan wanneer zij in de lastige fase kwamen. Maar ook zij waren dierbaar voor mij. Nog dierbaarder dan de meeste dingen. Moest iets bij hen overkomen, ik zou ook echt kapot gaan. Net zoals bij Sam, en mama en papa.
En dan mijn ouders. Het ging toch zwaar zijn om ze te verlaten binnenkort. Ik zou ze enorm gaan missen, maar ik zou het zeker verbergen. Ze kennen me thuis heel koelbloedig.. En zo moest ik het vast ook houden. Als ik me kwetsbaar zou opstellen - zoals ik eigenlijk echt was - dan zou ik ze nooit kunnen verlaten. Kortom, ik hield van iedereen. Eigenlijk houd ik van iedereen. Ze zijn allemaal van mij. Diep in mijn hartje.