Ho, stop! Dit is het begin van generatie 5. Als je de voorbije generaties nog niet hebt gelezen, ga dan met je muis over het knopje 'voorbije generaties' en kies de generatie waar je wil beginnen. Veel leesplezier! ♥
Hoofdstuk 1: Changes
"Ben je zeker dat ze ons hier niet vinden?" fluisterde ik naar Jay terwijl hij langzaam naar me toe kwam gelopen.
"We zijn hier veilig voor alles en iedereen, zelfs voor de paparazzi," suste hij en kwam dichterbij. Zo in het maanlicht kon ik pas echt zijn gezichtskenmerken zien en de kleine schittering in zijn ogen zorgden ervoor dat de vlindertjes in mijn buik vrolijk begonnen rond te dartelen.
"We zijn hier veilig voor alles en iedereen, zelfs voor de paparazzi," suste hij en kwam dichterbij. Zo in het maanlicht kon ik pas echt zijn gezichtskenmerken zien en de kleine schittering in zijn ogen zorgden ervoor dat de vlindertjes in mijn buik vrolijk begonnen rond te dartelen.
"Ik heb wat voor je meegebracht," zei Jay en hield opeens een bos witte rozen voor mijn gezicht.
"Oh wat zijn ze mooi!" fluisterde ik op een opgewekte toon en pakte de bloemen aan. "Dat had je echt niet moeten doen, dat weet je toch!"
"Ik vond het wel mogen, we kunnen eindelijk eens alleen samen zijn," glimlachte hij terwijl ik de bloemen op de grond legde.
"Oh wat zijn ze mooi!" fluisterde ik op een opgewekte toon en pakte de bloemen aan. "Dat had je echt niet moeten doen, dat weet je toch!"
"Ik vond het wel mogen, we kunnen eindelijk eens alleen samen zijn," glimlachte hij terwijl ik de bloemen op de grond legde.
Ik bloosde en keek eventjes weg.
"Wat nou?" grijnsde Jay en keek me aan.
"Ik weet niet, ik vind dit gewoon allemaal zo onrealistisch," gaf ik toe. "Gewoon, het fannetje wordt verliefd op de zanger, ze ontmoeten elkaar en het is liefde op het eerste gezicht," ging ik verder.
"Dat is wel waar... Maar jij bent anders, zo anders dan anders, en ik zou je nooit anders willen."
"Wat nou?" grijnsde Jay en keek me aan.
"Ik weet niet, ik vind dit gewoon allemaal zo onrealistisch," gaf ik toe. "Gewoon, het fannetje wordt verliefd op de zanger, ze ontmoeten elkaar en het is liefde op het eerste gezicht," ging ik verder.
"Dat is wel waar... Maar jij bent anders, zo anders dan anders, en ik zou je nooit anders willen."
Zonder dat ik het doorhad gaf ik hem een zoen, waar hij vrijwillig op inging.
"Sorry," zei ik schor en moest even lachen.
"Je weet dat ik dit ongelooflijk graag wil, maar dat dit ook niet goed gaat voor beide van ons?" vroeg hij ernstig en ik knikte.
"Ik weet het. Nog 2 jaar en ik ben 18, nog 2..." mompelde ik stilletjes in mezelf.
"Sorry," zei ik schor en moest even lachen.
"Je weet dat ik dit ongelooflijk graag wil, maar dat dit ook niet goed gaat voor beide van ons?" vroeg hij ernstig en ik knikte.
"Ik weet het. Nog 2 jaar en ik ben 18, nog 2..." mompelde ik stilletjes in mezelf.
"Wel tortelduifjes, hoe gaat het daar?" verstoorde mijn vader ons momentje. Sinds ik net een paar dagen 18 ben, genieten Jay en ik er volop van. We zitten bijna elk uur van de dag samen - soms tot de ergernis van onze familie - en zijn altijd blij om elkaar te zien. Ik heb natuurlijk in het begin wel een aantal dingen moeten opbiechten aan papa, die een beetje tijd nodig had om te begrijpen dat we altijd al stiekem samen zijn geweest, maar daarna had hij zich erbij neergelegd, wat gebeurd is is gebeurd.
"Sorry pap," mompelde ik en Jay en ik lieten elkaar los.
"Dus...," begon papa het gesprek. "We weten allemaal dat jij en je zus ondertussen 18 zijn, en ik zei al voor jullie verjaardag dat ik nog iets belangrijks te vertellen had."
"En dat is?" vroeg ik nieuwsgierig.
"Dat komt later, als ik je even alleen heb. Maar het was eigenlijk om te vragen wat jullie plannen zijn..." papa keek me verwachtingsvol aan terwijl ik even twijfelachtig naar Jay keek.
"Dus...," begon papa het gesprek. "We weten allemaal dat jij en je zus ondertussen 18 zijn, en ik zei al voor jullie verjaardag dat ik nog iets belangrijks te vertellen had."
"En dat is?" vroeg ik nieuwsgierig.
"Dat komt later, als ik je even alleen heb. Maar het was eigenlijk om te vragen wat jullie plannen zijn..." papa keek me verwachtingsvol aan terwijl ik even twijfelachtig naar Jay keek.
Uiteindelijk kreeg ik een knikje van Jay wat me aanmoedigde om het toch maar te zeggen.
"Nou.. Lucia en ik waren stiekem van plan om samen te gaan wonen met Jay en zijn groep, dus samen een huis kopen in Lucky Palms! We kunnen elkaar als zussen gewoon niet achterlaten dus dat leek ons wel een goede oplossing... En we hadden gepland dat ik mee op tour zou gaan." Het laatste kwam er wel een beetje stiller uit dan normaal.
"Nou.. Lucia en ik waren stiekem van plan om samen te gaan wonen met Jay en zijn groep, dus samen een huis kopen in Lucky Palms! We kunnen elkaar als zussen gewoon niet achterlaten dus dat leek ons wel een goede oplossing... En we hadden gepland dat ik mee op tour zou gaan." Het laatste kwam er wel een beetje stiller uit dan normaal.
"En wat met je studies? Ging je geen wetenschappen studeren?" papa kijkt me meteen bezorgd aan.
"Dat weet ik nog niet zeker, ehm, we gaan dus de tour doen en dan zie ik nog wel wat ik graag wil doen. Misschien dat ik wel gewoon thuis wil blijven en niet werken, je weet nooit. Maar ik hoop dat je dat kan aanvaarden, je bent mijn vader en als jij niet trots op me zou zijn zou dat vreselijk zijn..."
"Dat weet ik nog niet zeker, ehm, we gaan dus de tour doen en dan zie ik nog wel wat ik graag wil doen. Misschien dat ik wel gewoon thuis wil blijven en niet werken, je weet nooit. Maar ik hoop dat je dat kan aanvaarden, je bent mijn vader en als jij niet trots op me zou zijn zou dat vreselijk zijn..."
Papa stamelde even en deed teken om even een stapje verder weg te gaan staan van Jay.
"Beloof me dat je dit niet alleen voor hem doet, dan," zei hij uiteindelijk en mijn gezicht klaarde op.
"Tuurlijk niet, pap," glimlachte ik en gaf hem een knuffel.
"Dan is het goed."
"Beloof me dat je dit niet alleen voor hem doet, dan," zei hij uiteindelijk en mijn gezicht klaarde op.
"Tuurlijk niet, pap," glimlachte ik en gaf hem een knuffel.
"Dan is het goed."
Een paar weken later
"Ik voel me vereerd," fluisterde ik nog net in paps oor nadat hij me vertelde dat ik generatie 5 zou gaan leiden van de uitdaging waar mijn vaders overgrootmoeder ooit mee was begonnen, dus ik kon niet anders dan me vereerd voelen. Ik hoopte alleen dat het me zou lukken, want Jay en ik hadden nog nooit één woord over kinderen gesproken...
Maar dat was niet de enige verrassing die pap en Holly voor ons hadden, ze hadden namelijk een van de huisjes in Lucky Palms gekocht achterin in de ietwat meer sloppenwijken, zodat ze zeker bij ons eens konden langskomen. Ze gaven werkelijk bijna alles op om ons geregeld te kunnen zien, en dat vonden we maar zo lief dat we hen beloofden om elke maand een extra bijdrage aan hun budget te doen en eventueel een groter huis voor hun te kunnen kopen, wat dichterbij ons huis in de rijkere wijken.
En zo kon ons leven pas echt beginnen. Het was zalig om in onze gigantische tuin te zitten zonnen terwijl ik de muziek van Jay, Eugene en Edd door de muren heen hoorde komen. Het enige waar ik maar moeilijk aan kon wennen was dit gevoel, deze grote oppervlakte om in te wonen... En stiekem miste ik het wel, samen zitten in de winter voor de televisie, genieten van de warmte die binnenstroomde door de verwarming... Het leek allemaal niets vergeleken dit zalige weer, maar het was anders. Zorgeloos.
Maar het leukste van dat alles was de vrijheid die we hadden, Jay en ik konden nu ook eindelijk samen zijn zonder ons zorgen te maken over dat paparazzi ons zou zien en ons zou fotograferen, zodat we de volgende dag in de tijdschriften zouden staan en heel de wereld het zou weten... Inclusief pap. Lucia wist het al de hele tijd door, maar ze had het altijd voor ons geheim gehouden.
Gelukkig kon Lucia ook goed overweg met iedereen. Was ze even alleen met Jay, praatten ze over koetjes en kalfjes. Was ze even alleen met Eugene, speelden ze spelletjes zoals poker. Was ze dan weer even alleen met Edd, dan zongen ze samen karaoke. En natuurlijk als wij samen waren, was het altijd zoals vroeger. Ze was geweldig.
Alleen... haar kledingstijl. Ze had volgens mij nog altijd het gevoel dat we in Hidden Springs zijn, waar de zon alleen maar voor de helft door de wolken scheen.
"Hey Luce! Heb je zin om morgen eens door mijn kledingkast te kijken?" vroeg ik op een bepaald moment zo subtiel mogelijk.
"En wat bedoel je daarmee?" antwoordde ze op een dreigende toon waar ik wel een beetje van schrok.
"Nee, nee niets... Laat ook maar," haakte ik het gesprek toch maar af voor het uit de hand zou lopen.
(sorry voor het tekstballonnetje dat je ziet, ik zet die cheat niet op omdat mijn spel daarvan crasht)
"Hey Luce! Heb je zin om morgen eens door mijn kledingkast te kijken?" vroeg ik op een bepaald moment zo subtiel mogelijk.
"En wat bedoel je daarmee?" antwoordde ze op een dreigende toon waar ik wel een beetje van schrok.
"Nee, nee niets... Laat ook maar," haakte ik het gesprek toch maar af voor het uit de hand zou lopen.
(sorry voor het tekstballonnetje dat je ziet, ik zet die cheat niet op omdat mijn spel daarvan crasht)
"Hij neemt niet op, El," zuchtte Lucia terwijl ze nogmaals op het rode knopje op haar mobiel drukte. We waren op bezoek bij hen, maar ze waren nergens te bekennen en arme Vyvey zat er helemaal alleen, onder de vlooien, en omsingeld door... puppy's.
"Verdomme," mompelde ik terwijl ik Vyvey schoon probeerde te schrobben. De puppy's waren gelijk weggelopen toen we aankwamen, dus gingen we zometeen maar even opzoek.
"En wat doen we nu?" vroeg Lucia en keek me hopeloos aan.
"Verdomme," mompelde ik terwijl ik Vyvey schoon probeerde te schrobben. De puppy's waren gelijk weggelopen toen we aankwamen, dus gingen we zometeen maar even opzoek.
"En wat doen we nu?" vroeg Lucia en keek me hopeloos aan.
Ook de etensbakjes van de hondjes waren leeg, dus besloten we om ze te vullen met de hondensnoepjes die we mee hadden genomen. Het was niet de bedoeling om die allemaal te geven, maar zo kon het ook niet verder. Gelukkig kwamen de pups meteen aangelopen toen ze de snoepjes roken, dus konden we ze oppakken.
"Wat als we ze meenamen?" flapte ik eruit toen het in me op kwam.
"Meenemen? Wat gaan de jongens daar nou van zeggen?" antwoordde Lucia en keek me vragend aan.
"Ze begrijpen het wel, dat moeten ze wel," stelde ik haar gerust. Ik zou Jay wel ompraten. Edd zou wel te vermaken zijn met een spelletje biljart, en Eugene... die vond alles wel goed. De helft van de tijd was hij toch aan het zingen.
"Als jij het zegt..."
"Meenemen? Wat gaan de jongens daar nou van zeggen?" antwoordde Lucia en keek me vragend aan.
"Ze begrijpen het wel, dat moeten ze wel," stelde ik haar gerust. Ik zou Jay wel ompraten. Edd zou wel te vermaken zijn met een spelletje biljart, en Eugene... die vond alles wel goed. De helft van de tijd was hij toch aan het zingen.
"Als jij het zegt..."
"Oh mijn god, ze zijn zo schattig, Lucia," schreeuwde ik al de hele tijd vanaf het moment dat we met de pups thuis waren. Het waren drie meisjes, maar over de namen waren we het nog niet eens.
"Wanneer kom je nou naar buiten?" vroeg ik toen ik geen antwoord kreeg. Lucia zei dat ik buiten moest wachten en ze over een paar minuten wel zou komen, maar dat ik niet mocht kijken. Het was blijkbaar een verrassing, maar ik had geen idee wat het kon zijn, tot ze opeens buiten kwam in een totaal nieuwe look.
"Wanneer kom je nou naar buiten?" vroeg ik toen ik geen antwoord kreeg. Lucia zei dat ik buiten moest wachten en ze over een paar minuten wel zou komen, maar dat ik niet mocht kijken. Het was blijkbaar een verrassing, maar ik had geen idee wat het kon zijn, tot ze opeens buiten kwam in een totaal nieuwe look.
"Lucia! Je bent zo mooi! Dit had je al veel eerder moeten doen!" riep ik uit toen ik haar lange, golvende haar weer zag na al die jaren van de korte krulletjes en het zij-staartje. Haar caramelkleurige haar was nu naar één kant van haar hoofd gebracht en ze had haar warme zwarte outfit ingeruild voor een luchtig topje met een beige-bruin vestje zonder mouwen. Zo kende ik haar weer.
"Thanks, zus, je bent een schat. En je had gelijk, ik verzorgde mezelf niet sinds ik hier ben gekomen..." ze deed niets anders meer dan glimlachen.
"Thanks, zus, je bent een schat. En je had gelijk, ik verzorgde mezelf niet sinds ik hier ben gekomen..." ze deed niets anders meer dan glimlachen.
Aangezien de jongens niet thuis waren, hebben Lucia en ik
de hele namiddag nog lol gehad met vogels achtervolgen. Toen er eindelijk
een vogel bleef zitten, ging Lucia er maar eens naartoe, maar werd
uiteindelijk toch gebeten.
de hele namiddag nog lol gehad met vogels achtervolgen. Toen er eindelijk
een vogel bleef zitten, ging Lucia er maar eens naartoe, maar werd
uiteindelijk toch gebeten.
Wanneer het eens volle maan was, vonden Jay en ik het veel te spannend en mooi om te slapen, dus sprongen we op middernacht uit bed om naar de sterren te kijken, te praten en drankjes te mixen. Het was één van Jays nieuwe hobby's geworden en daarom had hij zelf een mixtafel aangeschaft en in het halletje geplaatst. Misschien dat we net iets te veel hadden gedronken, maar we hadden het wel heel erg gezellig gehad...
... Tot de volgende dag Jay met een serieus gezicht naar me toe kwam gelopen. We woonden hier nu een aantal maanden, en we waren nog steeds niet gewend aan de aantallen vierkante meters die het pand met zich mee bracht, dus liepen we aardig wat keren verloren in dit huis.
"Wat is er mis?" vroeg ik op een nieuwsgierige toon.
"Nou, je weet toch dat we op tour moeten? Wel... Dat is over een week, en ik heb het niet eerder durven vertellen omdat ik je niet zo wil wegrukken van je zus enzo..."
"Wat is er mis?" vroeg ik op een nieuwsgierige toon.
"Nou, je weet toch dat we op tour moeten? Wel... Dat is over een week, en ik heb het niet eerder durven vertellen omdat ik je niet zo wil wegrukken van je zus enzo..."
"Ach, ja, de tour," zei ik en moest even grinniken. Ik deed wel alsof ik er nog niet aan had gedacht, maar stiekem deed ik dat zelfs de hele tijd.
"De vraag is nu... ga je met ons mee of niet?" Jay keek me met een pijnlijk gezicht aan en ik twijfelde even.
"Voor jou doe ik alles," zei ik uiteindelijk en ik zag Jays gezicht meteen opklaren.
"Ik hou van je." Jays lieve stem in mijn oor kriebelde en ik dook in elkaar terwijl hij een arm om me heen sloeg.
"De vraag is nu... ga je met ons mee of niet?" Jay keek me met een pijnlijk gezicht aan en ik twijfelde even.
"Voor jou doe ik alles," zei ik uiteindelijk en ik zag Jays gezicht meteen opklaren.
"Ik hou van je." Jays lieve stem in mijn oor kriebelde en ik dook in elkaar terwijl hij een arm om me heen sloeg.
"En ik van jou," vertelde ik hem en probeerde mijn glimlach op te houden terwijl hij naar me keek. Stiekem ging ik binnenin zo'n beetje dood bij de gedachte dat ik voor een half jaar opeens weg zou zijn van alles terwijl ik nog niet eens gewend was aan dit huis, maar langs de andere kant was Jay alleen laten gaan ook zo eng, er waren duizenden meisjes en vrouwen die zich aan hem zouden geven... En waarschijnlijk ook knappere dan mij.
Tussen de voorbereidingen van de tour in gingen Lucia en ik nog eens op bezoek bij pap en Holly, maar toen we daar aankwamen was het er even leeg als de keer daarvoor, op Vyvey na. Die zat weer eenzaam en alleen buiten te wachten tot er iemand kwam opdagen, dus gaf ik pap nogmaals een kwaad belletje. Hij zei dat hij er een verklaring voor had, maar dat hij het nu niet kon vertellen en hing alweer op. Waarom hij dat deed wist niemand, want vroeger was Vyvey zijn beste vriendin...
Maar waar we ook heen gingen, de laatste tijd was de paparazzi overal en niemand was veilig sinds we samen met de jongens woonden - en natuurlijk iedereen al foto's van Jay en ik samen hadden gezien in een tijdschrift. Haat had ik heel vaak gehad, haatmails, haatbrieven, haatartikelen... Alles wat je maar kon bedenken was naar mijn hoofd geslingerd en ik was al uitgemaakt geweest voor al het vuil op de wereld, maar dat zijn de risico's van het daten met een superster, niet waar?
De laatste dagen werd ik altijd heel vroeg wakker en besloot dan om
even de tijd te nemen om rustig even te zwemmen en alles te laten zinken.
Dat waren de zalige dagen van het leven, gewoon doen wat je wil
zonder iemand om je heen.
even de tijd te nemen om rustig even te zwemmen en alles te laten zinken.
Dat waren de zalige dagen van het leven, gewoon doen wat je wil
zonder iemand om je heen.
Lucia had sinds kort een baan in de politiek. Het werk zelf vond ze heel fijn, maar haar baas en collega's maakten het haar niet gemakkelijk. Niemand nam haar serieus om het feit dat ik met Jay samen was en ze dachten allemaal dat Lucia er niet genoeg discipline voor had. Ze was dan ook vrij jong, maar niemand had het recht om mijn zus zo af te kraken op haar grote droom. Wanneer ze op avonden thuis kwam, kwam ze soms met tranen in haar ogen naar me toe om even wat last van haar schouders te halen over het werk, waar ik dan ook een goede steun voor was.
Gelukkig kon ik er voor zorgen dat Lucia weer voor de rest van de avond haar zorgen even vergat en we weer even samen wat plezier konden maken. Alleen had ik haar nog niet over de tour durven vertellen omdat ik haar niet nog slechter wou laten voelen. Maar uiteindelijk moest ik het toch eens vertellen, dus flapte ik het er op een gegeven moment in één keer uit, maar zei dat ik nog niets beslist had. Ik zag dat ze wel een keertje moest slikken... Maar ze vermande zich. Zoals ze altijd deed.
Sinds kort hadden we ook een nieuwe aanwinst in de familie, namelijk onze butler Myron. Hij knapte alle dingen voor ons op, maakte eten... Ik vond alles wat er gebeurde maar eng om aan te wennen, want wij hadden nooit zoveel geld gehad als kind en werden nooit bediend.. En kijk dan nu! Myron was een geweldige aanwinst, niet alleen voor de klusjes, maar ook voor zijn adviezen, dus besloot ik om maar eens wat advies te gaan vragen.
Ik vertelde hem wat mijn probleem was - de tour, natuurlijk, en hij keek me aan in mijn ogen en begon dan te lachen.
"U heeft uw lot in uw handen, juffrouw, het is maar wat u zelf verkiest." Myron glimlachte en bleef even kijken, alsof hij wachtte op het moment dat het tot me indrong. Ik keek een beetje verward en mompelde een zachte 'dankje' terwijl ik wegwandelde. Hij had gelijk.
"U heeft uw lot in uw handen, juffrouw, het is maar wat u zelf verkiest." Myron glimlachte en bleef even kijken, alsof hij wachtte op het moment dat het tot me indrong. Ik keek een beetje verward en mompelde een zachte 'dankje' terwijl ik wegwandelde. Hij had gelijk.
"Heb je je koffer al gemaakt?" vroeg ik de volgende ochtend terwijl ik de schuif opentrok. De dag daarna zouden we om middernacht vertrekken.
"Ja," antwoordde Jay. "Maar de vraag is of jij die van jou al wel hebt gemaakt," fluisterde hij terwijl hij een stapje dichterbij kwam en me een kus op mijn schouder gaf.
"Je bent niet verplicht, El, en ik zal nog steeds even veel van je houden als je niet zou meegaan," probeerde hij me gerust te stellen.
"Laat me nog even nadenken, alsjeblieft," smeekte ik. "Vanavond weet ik het je te zeggen, beloofd."
"Ja," antwoordde Jay. "Maar de vraag is of jij die van jou al wel hebt gemaakt," fluisterde hij terwijl hij een stapje dichterbij kwam en me een kus op mijn schouder gaf.
"Je bent niet verplicht, El, en ik zal nog steeds even veel van je houden als je niet zou meegaan," probeerde hij me gerust te stellen.
"Laat me nog even nadenken, alsjeblieft," smeekte ik. "Vanavond weet ik het je te zeggen, beloofd."
En zo gezegd zo gedaan, die avond vertelde ik hem dat ik het gewoon niet kon, het was te moeilijk om mijn zus achter te laten met al haar zorgen én de drie puppy's terwijl er niemand was om voor haar te zorgen - buiten Myron natuurlijk. Jay leek het eerst erg te vinden, maar keek me dan glimlachend aan.
"Dat wist ik al van toen je zei dat je van me hield en je een glimlach forceerde. Ik ken je beter dan je denkt, Elina," suste hij me.
"Dat wist ik al van toen je zei dat je van me hield en je een glimlach forceerde. Ik ken je beter dan je denkt, Elina," suste hij me.
Ik knikte en hij gaf me een kus.
"We kunnen skypen, bellen, smsen... Alles wat je maar wil, we komen er wel doorheen, en als er echt iets is... Ik zal er zijn, tijdens een optreden zal ik voor je stoppen en kom ik - als het moet - zelf naar jou gelopen. Waar ik ook ben," fluisterde Jay in mijn oor en ik moest glimlachen.
"Zullen we nog genieten van onze laatste avond?" vroeg ik uiteindelijk en glimlachte ondeugend.
"We kunnen skypen, bellen, smsen... Alles wat je maar wil, we komen er wel doorheen, en als er echt iets is... Ik zal er zijn, tijdens een optreden zal ik voor je stoppen en kom ik - als het moet - zelf naar jou gelopen. Waar ik ook ben," fluisterde Jay in mijn oor en ik moest glimlachen.
"Zullen we nog genieten van onze laatste avond?" vroeg ik uiteindelijk en glimlachte ondeugend.
En terwijl Eugene en Edd nog de laatste beetjes inoefenden
voor de tour hadden Jay en ik het, ergens anders, nog net iéts leuker
dan de anderen.
voor de tour hadden Jay en ik het, ergens anders, nog net iéts leuker
dan de anderen.
Ook was Lucia blij dat ik bleef. Ze had moeten beloven aan Jay dat ze goed voor me zou zorgen, waar ik niet aan twijfelde. Ze wist dat ik er last van zou hebben, het alleen zijn, maar daar was ze dan ook goed op voorbereid.
En toen, precies om kwart voor twaalf 's nachts, stond de zwarte limousine daar te wachten om de jongens op te halen en naar het vliegveld te brengen. Vanuit de raam van de badkamer kon ik de manager uit de limo horen stappen en de bel horen ringen.
"Elina?" Jay klopte op de deur van de badkamer terwijl ik probeerde een traan weg te vegen.
"Ik kom hoor," zei ik op een rustige toon, fixte mijn makeup en opende de deur.
"Elina?" Jay klopte op de deur van de badkamer terwijl ik probeerde een traan weg te vegen.
"Ik kom hoor," zei ik op een rustige toon, fixte mijn makeup en opende de deur.
"Je gaat het goed doen, ik duim voor je," zei ik lachend
terwijl Jay over mijn gezicht wreef. Hij gaf mee een knuffel
en knikte begrijpend. "Jij ook, en voor je het weet zijn we weer
samen," lachte hij en keek me in mijn ogen.
terwijl Jay over mijn gezicht wreef. Hij gaf mee een knuffel
en knikte begrijpend. "Jij ook, en voor je het weet zijn we weer
samen," lachte hij en keek me in mijn ogen.
"All set?" vroeg de manager en de jongens knikten. Ze vertrokken allemaal naar buiten en deden de deur dicht. Ik keek nog even door de ramen van de deur en zwaaide hen uit, keek hoe ze in de limousine stapten en wegreden, maar het deed eigenlijk allemaal nog meer pijn. Die nacht heb ik alleen maar wakker gelegen. Ik voelde zo dat het zes lange maanden gingen worden...