Hoofdstuk 4: I don't want something else
In het begin zal het veel verwisselen van persoon. Sorry daarvoor, het zal niet zo lang duren voor het weer een beetje standaard blijft :)
Ik stond toe te kijken hoe Alexander Maya leerde praten. Ze deed het niet echt goed, ookal deed Alex zijn uiterste best om nog een woordje uit haar te krijgen. "Koalabeer, Maya, zeg het dan," zuchtte hij. "Kajaber." "Nee, Maya, ko-a-la-beer!" probeerde Alex nog eens. Dan stond hij op. "Ik geef het op!" zei hij en keek op zijn horloge. "Maar nu moet ik even weg. Afspraak met een uitgever!" Ik was zo trots op hem. Blij liep hij de deur uit.
Vanuit Alexander
Koortsachtig liep ik naar het park, waar Shayne al stond te wachten. Hij zou toch later komen? "Eindelijk. Ik heb gewacht. We moeten snel werken. Komt Heather nog lang ofzo?" fluisterde Shayne en ik schudde mijn hoofd. "Nee." "Oke, goed. Hier gaan we. Je bent de perfecte man. Wacht tot ze kind is, en dan kunnen we echt beginnen met het plan. Maak je niet druk, Alexander, we krijgen haar wel."
Vanuit Leighton
Tijdens mijn laatste wandeling door het park als volwassene kwam ik Sam tegen. "Pap!" riep hij en liep naar me toe. "Gelukkige verjaardag, hé. Moet je eens wat weten, Kathlyn is zwanger! Het is toch prachtig nieuws!" Sam was helemaal in de wolken, net zoals ik. Een tweede kleinkind! "Hoe is het met mam? Doe iedereen de groeten he," zei hij. We praatten nog even en dan ging ik weg, het was tijd om te verjaren.
Vanuit Heather
Maya was de eerste die opgroeide. Ze werd alweer zo groot, en haar knuffel was haar het dierbaarst. Haar favoriete kleur was roze, maar ik vroeg me af hoe lang dat zo zou blijven. "Lizzy, waar is Lizzy, mama?" vroeg ze, bijna huilend. "Ik ben Lizzy kwijt!" "Liefje, kijk eens op de bank, heb je haar daar niet gelaten?" vroeg ik en Maya liep naar de bank en ik zag haar Lizzy oppakken. "Dankje mama!"
We zaten echt bijna de hele tijd te feesten, en dan groeiden mijn
zussen op tot supermooie, jongvolwassen vrouwen.
Ik was echt trots op ze als grote zus. Beth wilde een muziekcarrière,
en Abby liever een job als verpleegster. Ook mama en papa
werden nu echte oudjes. Als cadeau hadden we twee
loopstokken gekocht en ze hadden ze uitgepakt nog voor
dat ze echt oud werden.
zussen op tot supermooie, jongvolwassen vrouwen.
Ik was echt trots op ze als grote zus. Beth wilde een muziekcarrière,
en Abby liever een job als verpleegster. Ook mama en papa
werden nu echte oudjes. Als cadeau hadden we twee
loopstokken gekocht en ze hadden ze uitgepakt nog voor
dat ze echt oud werden.
Een aantal weken later
Eindelijk was het zover, mijn vrijgezellenavond. Morgen zou ik eindelijk trouwen met de man van mijn leven, maar vandaag ging ik er nog een keer tegenaan. Alex wilde geen echte vrijgezellenavond, hij ging alleen wat drinken met Shayne, zijn beste vriend.
Jess was er en wilde een toespraak houden. Ik stemde toe. "Mensen, mensen.. of zal ik zeggen, meisjes, meisjes.. onze lady gaat trouwen morgen! En daar hoort dan ook een hele leuke verrassing bij!" riep ze. Een verrassing? Veel denktijd had ik niet want ze gooiden een fles champagne in Jess' handen..
En voor ik het wist was ik helemaal nat."Jess!" krijste ik en we schoten allemaal keihard in de lach. Trisha was er ook, samen met Megan. Megan was een vriendin die ik heb leren kennen toen ik een commercial ging opnemen. Ze was een fotografe die naast de commercial opname een fotoshoot deed met een model. Ze kreeg me aan een baantje.
Na een tijdje veel plezier maken werd het allemaal wel wat duizeliger en grappiger. "Nog een rondje voor mijn girlfrieeends!" riep ik door het gebouw. De oude vrouw zuchtte en schuifelde naar een shaker. "Wat wil je?" "Special drink!" Gelukkig deed ze haar job snel, dus konden we snel drinken.
"Oma, oma!" riep Maya van achter in de zaal. Ze wilde achterin zitten omdat, volgens haar, het daar het beste zich was. Ik had al gezegd dat dat alleen in een bioscoop was, maar ze wilde het niet geloven en ging toch achterin zitten. Vooraan zat Shayne, de beste vriend van Alexander. Ze hadden een goede band en spraken veel af. De rest van de familie kwam allemaal binnengelopen.
"Psst, laat me door!" hoorden Alex en ik door de deur. Niemand kon door, maar we begonnen toch maar met de ceremonie in het zaaltje."Lieve Alexander. We hebben samen een prachtige dochter en ik wil voor altijd bij je blijven. Je bent perfect voor mij," zei ik en deed de ring om de vinger van Alex.
"En jij dan, de allermooiste, prachtigste en liefste vrouw van de hele wereld. Wie had er nu gedacht dat ik ooit echt mijn 'soulmate' zou ontmoeten? En dat dat Heather Fenaux was?! Ik hou van je. Voor eeuwig." Ik pinkte een traantje weg toen Alex het zei, ook hij draaide een prachtige ring om mijn vinger.
Mam stond bij Sam wat te snikken bij de deur. Je kon zien dat ze trots op me was en daar was ik blij om. Ik deed niets liever dan mijn oude, lieve moeder blij maken. Dat werd pijnlijk als ik haar ooit zou moeten verliezen.
De taart werd aangesneden - alhoewel ik naast de wcdeur niet echt zo'n gepaste plaats vond - en opeens werd Alex gebeld. Ik wachtte even tot hij terug was, maar hij deed het teken dat ik niet hoefde te wachten en niet hoefde te snijden, maar dat ik gewoon iedereen mocht geven. Ik was een beetje teleurgesteld.
Vanuit Alexander
Shayne was op het huwelijk geweest zodat Heather zou denken dat ik echte vrienden had, maar hij was na de ceremonie buitengeglipt. En mijn ouders.. tja, daar kon ik niet veel van zeggen. Dan zou ze weten dat ik nogal wat problemen had. Opeens ging mijn telefoon. "Jezus Shayne, we mogen niet opvallen?" "Ja, dat kan allemaal wel zijn, maar we doen het volgende week. Het kan niet anders. Maandag kom ik je oppikken om 3 uur in de nacht. Zorg dat je je kind bij hebt en wees stil. Dag," hoorde ik Shayne kortaf en heel snel zeggen langs de telefoon en snel drukte ik het gesprek af.
Vanuit Maya
Met een heel serieuze blik schoof ik aan tafel bij tante Beth. "Dus. Geen tijd voor spelletjes. Zeg op, wie ben je eigenlijk?!" vroeg ik en keek haar doordringend aan. "Gekkie! Ik ben je tante Beth, herken je me niet? Ik wóón bij je!" antwoordde ze. "Tss," siste ik. "Wat nou?" "Ik deed iets nieuw! Dat is sarcam." "Wat zeg je nu? Sarcam? Wat is dat? Oh, bedoel je sarcasme?" "Ja! Dat was het ja! Sorry, ik wil gaan acteren later," zei ik lachend. "Hmm, leuk," zei tante Beth keurend en nam nog een hapje taart. "Dat was ook sarcasme!"
Vanuit Heather
"Mensen, mensen, willen jullie even luisteren?" begon ik en het werd stil. "Eet nog wat cake, hij is nog bijna heel. Daarnaast, haha.. Dankjewel dat jullie hier zijn. Dit is echt de mooiste dag van mijn leven, zo had ik het me helemaal ingebeeld en ik kan me geen beter leven voorstellen. Mijn leven is voor altijd helemaal perfect.."
Twee weken later.
"Klootzak!" schreeuwde ik tussen het overgeven door. "Ik haat je! Ik haat j-bleuuhh.." "Ach schatje, gaat het?" vroeg mama die in de deuropening stond met haar hand voor haar mond. "Nee! De rotzak heeft me nogmaals zwanger gemaakt en is er dan met mijn dochter vandoor gegaan! Ik word gek!" tierde ik en liep in mijn moeder haar armen. "Hij komt vast terug, meisje.." suste ze me. "Nee! Hij komt niet meer terug! Hij is weg met Maya en ik ga hem vandaag aangeven! Hij is WEG mam, WEG!"
Zuchtend keek ik naar boven. Het was een groot gebouw en het joeg me schrik aan. "Brrr..." huiverde ik. "Komop Heather, doorbijten meisje. Dit is de enige manier om je dochter terug te krijgen," zei ik tegen mezelf.
Al huilend, deels door de hormonen van mijn zwangerschap en door de schrik én boosheid, liep ik het kantoor binnen. Ik kon meteen een gesprek doen met de politievrouw. Ik legde haar uit wat er aan de hand was en ze schreef alles zorgvuldig op. Ook vroeg ze om een foto van Alex en Maya, dus ik gaf de foto's van hen die ik in mijn portemonnee had zitten. De vrouw wenste me nog veel sterkte, en als ik nog een tip had mocht ik altijd binnenstappen of bellen.
Zuchtend stond ik even voor de raam te kijken nadat ik mijn cornflakeskommetje had afgewassen en had me nu naar de deur gedraaid. Na lange tijd zoeken naar een huisje voor mezelf - ik had even afstand nodig van alles - had ik er ook eindelijk een gevonden en over een half uurtje ging er een auto voor de deur staan die me weg zou rijden naar onafhankelijkheid en zelfstandigheid, in de moeilijkste tijd van mijn leven.
En voor ik het wist zat ik alweer depressieve pianoliedjes te spelen in mijn nieuwe, grote huis. Ik had twee kamers en een slaapplek naast mij die leeg waren en dat voelde als een onopgevuld gat in mijn hart. Ik voelde me vaak zo eenzaam en dan ging ik op de koffie/thee bij mam en pap die me troostten.
En soms ging ik op pad om informatie over Alexander te verzamelen die ik misschien nog niet wist. Zo kwam ik mr. Appleton tegen, de verkoper van het huis dat ik ooit wou kopen met Alexander. "Hey, Appleton? Mr. Appleton?" "Ja hoor, Heather! Hey! Lang geleden! Hoe is het met Alex?" vroeg hij, en ik begon al weer bijna te huilen. "Tja, ik zal het zo zeggen, hij heeft me zwanger gemaakt voor de tweede keer en is er met mijn dochter van 8 vandoor. Heb je informatie voor mij? Iets over Alexander?" vroeg ik, misschien ietwat kortaf.
"Ja, misschien wel eh.. Ik snap het niet, maar de contactgegevens van Alexander zal ik wel even geven, misschien heb je daar wat aan. Heb je pen en papier?" Ik slaakte een zucht. Misschien eindelijk goed nieuws! Een locatie die we kunnen gebruiken! Ik gaf hem een stukje papier en mijn pen die ik altijd op zak had en hij schreef vanalles op. "Dankjewel, ik wil mijn dochter terug," zei ik iets stiller.
"En je bent zwanger?" vroeg Jason. "Is dat niet.. zwaar? Zwanger zijn van een gek?" ging hij verder. Ik trok mijn schouders op. "Voor mij maakt het niet uit hoe gek de vader mag zijn, mijn kind is mijn kind. Ookal is Alexander de grootste klootzak die ik ken, iemand die ik zou vermoorden.. zijn zoon of dochter die hier in mijn buik groeit, is ook van mij. Dus wees maar zeker dat het een goede thuis zal hebben," vertelde ik en wreef even over mijn buik.
En soms dacht ik echt dat het tijd was om mezelf op te laten nemen
in een instelling ofzo. Ik zag weleens, als ik in mijn tuinstoel lag, mijn,
MIJN, Maya verschijnen. Als ik dan met mijn ogen knipperde
om te kijken wat er werkelijk aan de hand was, was de boomhut
- die de vorige eigenaars hadden achtergelaten -
weer leeg. Dan kon ik uren huilen, want ik dacht dan dat
ik haar geest had gezien (dan moest ze zéker dood zijn).
in een instelling ofzo. Ik zag weleens, als ik in mijn tuinstoel lag, mijn,
MIJN, Maya verschijnen. Als ik dan met mijn ogen knipperde
om te kijken wat er werkelijk aan de hand was, was de boomhut
- die de vorige eigenaars hadden achtergelaten -
weer leeg. Dan kon ik uren huilen, want ik dacht dan dat
ik haar geest had gezien (dan moest ze zéker dood zijn).
En dan werd het allemaal te veel, ik was een emotioneel wrak en mijn baby leed er onder. Op een avond lag ik in bed te krijsen en te huilen, wanneer ik hevige krampen kreeg. Oh nee, dacht ik: hier was ik niet klaar voor, ik kon nu nog geen baby opvoeden! Maar het was dus echt wel tijd om te bevallen, dus reed ik mezelf naar het ziekenhuis.
Maar al bij al viel de bevalling goed mee, het was minder pijnlijk dan bevallen van Maya. Ik kreeg een prachtige dochter cadeau, genaamd Ocean vanwege haar prachtig blauwe ogen - ik wist dat deze nog zouden veranderen, maar toch - en blonde lokken. Ze leek enorm veel op Alexander, ik wist meteen dat zij het souvenir aan deze pijnlijke tijd zou zijn.
En ik werd helaas ook ouder, het was alweer mijn 35ste verjaardag, en er kwamen echt rimpels op mijn gezicht. Ik probeerde ze wat weg te werken, want voor mijn fotoshoots die ik deed om toch nog een klein beetje geld binnen te brengen, was het ook niet zo'n mooi zicht. Over mijn werk gesproken..
Vaak deed ik de moeite al niet meer om naar de plaats van een fotoshoot te gaan. Als ze mij in hun commercial wilden/voor hun fotoshoot moesten hebben, moesten ze maar naar mij thuis komen. Dan deden ze het voor een crème, iets van 'Elke superster zit wel eens graag thuis, maar dat betekend niet dat wij er niet goed uit willen zien! Nu, crème van Dr. Oetker' ofzo, ze moesten maar iets verzinnen.
En dan huilde ik elke avond weer een tijdje in bed, met de hoop op mezelf in slaap te huilen. Vaak lukte het niet en ging ik dan maar beneden verder huilen, even een glaasje warme melk drinken en proberen mijn uitgelopen mascara eraf te halen. "Ach Maya, waar ben je toch? Alsjeblieft, God, ik vraag het je, breng me mijn dochter terug.."
Maar m'n andere prachtige dochter speelde er vrolijk op los met haar speelgoed en de nieuwe knuffel die we kregen van mijn mam. Ze was dolgelukkig, zelfs zonder vader. Ik had haar nooit het woordje 'papa' aangeleerd en hoopte dat ze het nooit zou uitspreken of er naar zou vragen, maar dat kon ik natuurlijk niet vermijden.
"Komop, Ocean, zeg het maar. Hoe heet je knuffel? Zeg het maar! Je hebt het zelf gekozen schatje! Zeg het nog een keer, alsjeblieft? Ocean? Voor mama?" probeerde ik, net zoals Maya was ze een koppige.. verteller? Prater? Hoe noemde je dat? Ze kon alles wel goed uitspreken, ze was bijna 4 geworden, maar het waren de laatste loodjes. "Moobie," perste Ocean eruit. "Ja schat! Bijna! Zeg het, Moon - beam, probeer het nog eens?" "Moonbie!" Zucht...
Maar in de loop van de tijd kwam er een klein stukje geluk voor me terug. Ik had een man ontmoet, de broer van een collega van Abby, mijn zus. Abby deed verpleging. Maarja, ik moest het bekennen, Mitchell was echt perfect. We hadden een sterke band opgebouwd, en soms, wanneer ik Ocean voor een nachtje slapen naar mam deed, ging ik naar Mitchell. En dan laat, laat afscheid.
Maar daar kon ik ook eeuwen op piekeren; hoe kon Mitchell perfect zijn? Iedereen heeft een gebrek. Maar Mitchell zo te zien niet: hij hield van familie - was een keer gescheiden aangezien de vrouw absoluut geen kinderen wilde - was sympathiek, vriendelijk, begrijpend, hij was grappig.. Hij had alles. En ik zag een geweldige vader in 'm.. Maar waarom ook niet?
(sorry voor haar vreselijke outfit hahaha, hieronder zie je haar broek en schoenen let er aub niet op, ik had geen keuze! :p)
(sorry voor haar vreselijke outfit hahaha, hieronder zie je haar broek en schoenen let er aub niet op, ik had geen keuze! :p)
Een paar weken later.
"Hey! Bridget, niet?" vroeg ik hoopvol. De blonde vrouw knikte. Ze was helemaal Alexander. Het deed me kokhalzen, ik hoopte dat haar karakter anders was. Ze leek me heel lief en vriendelijk. "Ja, kom binnen hoor. Het is niet groot, ons huisje, maarja, Alex' schuld." Bridget liet me binnen. "Hoezo?" "Hij is met al ons geld gaan lopen. Ik weet niet waarom." "En jullie ouders dan?" "Goh Heather, wil je dat echt weten?" Bridget leek een traan in haar ooghoek te hebben.
"Ja, is het zo.. erg? Wat is het?" vroeg ik. "Kijk. Alexander had altijd rare neigingen.. rare ideeën. Hij fantaseerde als klein jochie altijd over branden stichten, en hij sloeg kinderen welleens, probeerde hen te stikken.. Dus ik, als grote zus, zag het allemaal gebeuren op school en ging het tegen onze ouders zeggen en.. ze wilden hem naar een kostschool sturen en vanaf het moment dat ze het tegen hem vertelde, hij.." Bridget's adem stokte. Ik wreef even over haar schouder. "Wat?" Ik moest en zou alles van Alex weten!