Hoofdstuk 2: I miss you so bad
Zucht. Ik staarde voor me uit, naar de computer. Tja, wat moest ik nou typen naar mam en pap? En zou ik Maya ook mailen? Misschien best wel. Ik zette mijn vingers op het toetsenbord en begon mijn email.
'Lieve mam, pap, Ocean & Maya en Bryan,
Het leek me wel leuk om jullie op de hoogte te houden van wat er hier allemaal gebeurt, daarom deze mail. Het belangrijkste is dat.. datttttt... ik volgende week ga trouwen!! Destin vertrekt dan ook naar het buitenland voor onbepaalde tijd, en we willen graag nog aan elkaar verbonden worden voor we alweer gescheiden moeten worden. Vandaar! Maar we doen geen feest en we nodigen niemand uit, we doen gewoon, nét voor Destin vertrekt, een eigen miniceremonie! Het word super gezellig, geloof me maar. En vertel, hoe is 't met jullie? Zijn mijn twee blonde zussen al verbonden aan iemand?! Ik weet het, ik weet het, Maya is al verloofd, maar hebben jullie al een datum? En Ocean, jij?! Heb jij geen leuke knapperd gevonden? ;) Is er ergens een baby op komst? :O Laat het me allemaal weten. Dikke zoenen en knuffels van je dochter/zusje/schoonzusje! xxx'
'Lieve mam, pap, Ocean & Maya en Bryan,
Het leek me wel leuk om jullie op de hoogte te houden van wat er hier allemaal gebeurt, daarom deze mail. Het belangrijkste is dat.. datttttt... ik volgende week ga trouwen!! Destin vertrekt dan ook naar het buitenland voor onbepaalde tijd, en we willen graag nog aan elkaar verbonden worden voor we alweer gescheiden moeten worden. Vandaar! Maar we doen geen feest en we nodigen niemand uit, we doen gewoon, nét voor Destin vertrekt, een eigen miniceremonie! Het word super gezellig, geloof me maar. En vertel, hoe is 't met jullie? Zijn mijn twee blonde zussen al verbonden aan iemand?! Ik weet het, ik weet het, Maya is al verloofd, maar hebben jullie al een datum? En Ocean, jij?! Heb jij geen leuke knapperd gevonden? ;) Is er ergens een baby op komst? :O Laat het me allemaal weten. Dikke zoenen en knuffels van je dochter/zusje/schoonzusje! xxx'
Gelijk nadat ik op 'verzenden' had geklikt, kreeg ik een melding van SSM - SunsetSimsMessenger- dat Maya wat tegen me zei. Ik klikte het gesprek aan en las wat mijn zus te vertellen had.
Maayy zegt: Hee zuuuus! Lees net je mail, wat goeeed! Doe Desje de groeten. Ennehh, verrassing.. Er groeit een klein wezen in me buik! En het word 'n meissie!
Florrr♥ zegt: Omg zusss, wat fijn! Ik wil het meteen zien als het er is, deal?
Maayy zegt: Super! Nu moet ik gaan, wafels bakken! Toedels zus, ILY! xxx
Maayy zegt: Hee zuuuus! Lees net je mail, wat goeeed! Doe Desje de groeten. Ennehh, verrassing.. Er groeit een klein wezen in me buik! En het word 'n meissie!
Florrr♥ zegt: Omg zusss, wat fijn! Ik wil het meteen zien als het er is, deal?
Maayy zegt: Super! Nu moet ik gaan, wafels bakken! Toedels zus, ILY! xxx
Vanuit Destin
"Hehe!" riep ik naar m'n broer in het park. "Waar was je, ik vond je niet! Kheb hier een uur lopen zoeken ofzo!" grinnikte ik. "Hee broerke!" Tyler gaf me een vette handdruk en we lachtten naar elkaar. "Je weet dat ik volgende week vertrek naar Zuid-Afrika om te patrouilleren, en dan zit Florrie alleen. Maar ik dénk dat ze zwanger is, ze is nogal emotioneel en eet veel.. Dus zou je mij een plezier willen doen en wil je bij haar komen wonen voor de tijd dat ik wegben? Als troost. En van het moment dat ze zeker is dat ze zwanger is, kom ik naar huis."
Tyler leek even te schrikken, maar dan klaarde hij op. "Vind ze het zelf ok?" vroeg hij en ik knikte. "Ze vond het wel goed had ze tegen mij gezegd. Maar reken er maar op dat het niet lang zal duren, aangezien ze waarschijnlijk zwanger is. Dus, wil je?"
"Sure, broer! Ik ben er zaterdag om drie uur, is dat okay?" Tyler zag er blij uit, waar ik ook blij om was. Hij was weer in zijn typische doen, hij pakte wel eens graag uit. We spraken nog wat dingen af en ik verliet het park.
"Sure, broer! Ik ben er zaterdag om drie uur, is dat okay?" Tyler zag er blij uit, waar ik ook blij om was. Hij was weer in zijn typische doen, hij pakte wel eens graag uit. We spraken nog wat dingen af en ik verliet het park.
Een week later - vanuit Florrie
"En ik hou van je, en ik zal altijd van je houden," mompelde Destin plechtig en lieflijk schoof hij de ring rond mijn vinger. Ik giechelde, eindelijk waren we dan ook man en vrouw. Misschien was het iets te snel gegaan, maar ik hield van hem! En hij van mij, normaal gezien toch. Hehehe. Maar nu kwam nog het pijnlijkste. Afscheid nemen van mijn beste maatje & echtgenoot. :(
Destin greep me nog een keer heel liefdevol vast en ik kreeg het heel erg moeilijk, maar ik hield me sterk voor Destin. Ik wou dat hij ging, het was zijn droom. Zo zou hij een grote opslag krijgen en dan konden we zo snel mogelijk een familie stichten. Alhoewel ik me afvroeg of het niet al aan de gang was, ik was nogal emotioneel de laatste tijd..
Na onze lange kus ging Destin nog een keer naar zijn broer, die er ook was, speciaal voor mij. Hij was vriendelijk enzo, maar hij zou nooit Destin kunnen vervangen.
"Nog een keer bedankt he, broer," zei Destin en hij gaf Tyler alweer een vette handdruk. Ook zij namen afscheid en Destin vertrok. Ik zwaaide hem al huilend uit.
"Nog een keer bedankt he, broer," zei Destin en hij gaf Tyler alweer een vette handdruk. Ook zij namen afscheid en Destin vertrok. Ik zwaaide hem al huilend uit.
Tyler had me een beetje getroost en voorgesteld om een spelletje schaak te doen. Ik vroeg me af hoe hij er in godsnaam bij kwam om te SCHAKEN. Ik vond hem veel saaier dan Destin. Destin was ook iemand die plezier wou maken en die graag luid was, net zoals ik. Tyler, die zat er maar gewoon. Opeens begon hij een gesprek met mij.
"Jij bent aan zet," mompelde hij. Ik knikte en verzette mijn paard. Tyler glimlachte. "Mooie zet, Florr." ik schrok. Noemde hij me nou FLORR? Ik keek hem raar aan en ook hij verzette een van zijn kegels in het spel. Ik bestudeerde stiekem zijn gezicht, hij leek echt wel heel erg op Destin. Hoe zou het toch ook komen, ze zijn tweelingen!
"Florrie," begon Tyler opeens. "Er is iets dat je moet weten. Ik heb geen en zal nooit andere bedoelingen hebben met jou dan dat mijn broer heeft gevraagd."
"Florrie," begon Tyler opeens. "Er is iets dat je moet weten. Ik heb geen en zal nooit andere bedoelingen hebben met jou dan dat mijn broer heeft gevraagd."
Peinzend ging ik in het bad liggen. Ik moest Tyler misschien toch maar een kans geven, hij was hartstikke aardig (en knap!!) en hij deed allerlei klusjes in huis. Bijvoorbeeld de vaatwasser, die ging stuk. Hij maakte 'm weer! Hoe, dat weet ik niet, want het is supergevaarlijk, maar toch. Ook de kraan begon op een bepaald moment zomaar te spuiten en hij kreeg 'm in no time weer klaar. Ik had echt even tijd nodig om te bezinnen, want die Tyler.. het was me toch ook een stuk.
Vanuit Tyler
"Stomme douche," mompelde ik in mezelf. Nu stond ik hier al een halfuur te klooien met het ding. Ik hoopte dat Florrie het niet erg vond dat het zo lang duurde. Ik probeerde nu al zo lang om haar acceptatie te krijgen, en jezus, wat was ze toch een mooie vrouw. Mijn broer bofte maar met haar. Als zij mijn vrouw was.. elke dag zou voor haar paradijs zijn. Maar ze is van mijn broer, dus zijn vrouw, zijn regels. Ik moest van haar afblijven en dan deed ik dat.
Vanuit Florrie
"Ik maak spaghetti carbonara. Is dat goed voor jou?" vroeg ik en slaakte even een zucht. Het was zo stom zonder Destin. Ik miste hem en hij had nog niets van zich laten horen na een week! Ik vond het stom en, ookal geloofde ik niet echt in God ofzo, toch bad ik elke dag dat er niets aan de hand was. Maarja, het leven gaat door?
"Heerlijk, dankjewel." Tyler knikte vriendelijk naar me en keek nog eens door het huis. "Jullie hebben écht een prachtig huis. Voor de zoveelste keer," zei hij zuchtend. "Ja, ik weet het. Ga nog maar even tv kijken, het duurt nog wel even voor het eten klaar is."
"Heerlijk, dankjewel." Tyler knikte vriendelijk naar me en keek nog eens door het huis. "Jullie hebben écht een prachtig huis. Voor de zoveelste keer," zei hij zuchtend. "Ja, ik weet het. Ga nog maar even tv kijken, het duurt nog wel even voor het eten klaar is."
Mijn lepel roerde langzaam door de pot die stond te pruttelen op het vuur. Stiekem schepte ik er met een vork er een sliert uit en sloeberde het op. Hmm, heerlijk. "Eten is klaar, Ty, kom je?" zei ik glimlachend. Ik hoorde Tyler een 'mmm' geluidje maken en hij zette de tv af. "Yes ma'am," zei hij en ik moest even grinniken. Zijn humor was zo anders dan die van Destin, maar op een rare manier was deze ook wel fijn. Bah. Ik vond mezelf stom.
Maar toen ik die avond in bed stapte, in het lege bed, werd ik boos op Destin. Hoe haalde hij het eigenlijk ook in zijn hoofd om zomaar opeens weg te gaan en mij hier achter te laten?! Had hij dan helemaal géén gevoelens? Vast zat hij nu al te flirten met een of andere.. troela! Dan had ik toch ook recht op liefde! Waar of niet?
En op een namiddag stond ik rustig in m'n eentje, buiten, wat appeltjes te plukken. Het was een zalig weertje en misschien ging ik zometeen nog wel even zwemmen. Opeens hoorde ik een deur opengaan en ik draaide me snel om om te kijken wie het was. En daar stond Tyler, in zijn zwemshort. Alle appels vielen spontaan uit mijn handen en ik ontving een knipoog van Tyler. Ik stond te kwijlen gewoon, ik duwde mijn hand onder mijn kin en sloot mijn mond. Maar die avond was toch anders.
"Ty.. Tyler?" mompelde ik. Langzaam ontsnapte er een traan uit mijn ooghoek. Ik vond het rot zonder Destin, maar nu zijn tweelingbroer er was.. Destin zorgde er zelf voor! Het leek wel zijn eigen plan, hoe moet ik nu iemand kunnen weerstaan die net zo lief, leuk, aardig en knap is als je eigen man? En bovendien was het gemis er ook. "He, Florrie, wat is er? Gaat het nog wel?" vroeg Tyler liefdevol en veegde een traan weg uit mijn gezicht. Hij drukte een kus op mijn voorhoofd en langzaam ook op mijn neus, en daarna op mijn lippen..
..en ik hield het niet meer. Hij leek op Destin, hij deed zoals Destin, hij was lief zoals Destin en.. god, ja, HIJ ZOENDE ZOALS DESTIN! Ik moest en zou, want ik had nood aan liefde. Nood aan een portie liefde voor een nacht. Kostte dat nou zoveel? Destin hoefde het niet te weten en.. ik had mijn troost. Zo snel als ik kon trok ik al mijn kleren uit en trok mijn haar los, om vervolgens zo snel mogelijk het bed te bereiken. Oh jezus, het spijt me zo, maar ik kon mezelf niet meer bedwingen..
"Tyler, ik.. wat er gisteren is gebeurd, dat is niet gebeurd. Het was niet de bedoeling. Het lijkt me het beste als je vanavond nog weggaat." Achter me hoorde ik Tyler dichterbij stappen en hij snoof. "Als jij het vraagt, doe ik dat. Ik hoop dat je het me kan vergeven. Ik liet mezelf gaan. Dan zal ik nu mijn koffers gaan pakken." Ik knikte. "Dat lijkt me het beste voor iedereen."
En de laatste tijd was ik ook als maar meer misselijk, dan stond ik aan de trap om naar beneden te gaan en.. bah, dan rende ik snel naar de wc om mijn hele maaginhoud er uit te.. kotsen. Aangenaam was het niet. En zo ging het een tijdje verder. Ik besloot om een afspraak te maken bij het ziekenhuis en ik mocht de volgende week pas komen. Het baarde me zorgen..
.. want ook voor mijn planten zorgen werd vermoeiender. Ik dacht dan ook meteen aan het ergste, wat als ik zwanger was? Want hadden Tyler en ik wel beschermping gebruikt? Of wat als het van Destin was? We hadden ook nog een leuk avontuur beleefd de avond voor hij vertrok.. vanalles spookte door mijn hoofd en nu ik alleen in het huis was, piekerde ik nog eens zo veel.
Dus, een beetje later stapte ik het ziekenhuis binnen en helaas werden mijn vermoedens bevestigd. Ik was officieel zwanger. Toen ze het me vertelden begon ik te huilen en ze vroegen wat er was, dus legde ik het uit en om me gerust te stellen zeiden ze dat ze, als de baby geboren was, ze wel een DNA onderzoek zouden willen doen. En ze stelden voor om Destin dan weer op te bellen, dus dat deed ik.
"Destin!" schreeuwde ik zowat. Ik zag hem breed lachend naar de deur toelopen en hij dropte snel zijn koffer weer neer. Hij zag er helemaal hetzelfde uit als toen hij vertrok. "Waarom heb je niets laten horen?! Je reageerde pas weer toen ik zei dat ik zwanger was! O mijn god, Des, besef je het wel, we krijgen een kindje!" schreeuwde ik bijna in zijn oor. Destin knikte. "Het spijt me, schatje, maar het was zo druk en.. toen ze wisten daar, dat je zwanger was, mocht ik weer naar huis. De dikke promotie zal er niet meer zijn, maar wij zijn weer terug samen."
En vanaf dan gingen de dagen en weken en maanden gewoon z'n gangetje. Ik hield van mijn zwangere buikje, het was echt fijn. Omdat ik last had met mijn rug was het moeilijker om in mijn tuin te werken, dus schilderde ik wel eens terwijl Destin zat te schaken. Dan kon hij eeuwen blijven praten over de paar dagen dat hij weg is geweest..
"Schatje, weet je zeker dat ik niet moet helpen?" vroeg ik terwijl ik in de ligstoel plofte. "Ja, liefje, rust maar. En misschien kan je dan zometeen even zwemmen," stelde Destin me gerust. Ik glimlachte. Hoe heb ik dit hem kunnen aandoen? Hij is zo lief en zacht, hoe heb ik ook maar kunnen denken dat hij mij ooit zou willen bedriegen..
"Wees voorzichtig dat je de steel niet breekt, he, liefje?" ik staarde in het water dat voor me lag. Het zag er zalig uit op deze warme dag, en vaak was het water van de zee minder warm dan ons zwembadje. "Vind je het heel erg dat ik even zwem?" vroeg ik stilletjes. Destin grinnikte. "Zwem maar! Ik wil je verwennen. Jij draagt hier tenslotte mijn kindje." Een vloed van schuldgevoel bekroop me alweer, 'mijn' kindje.. Ik hoop het zo diep.
Stilletjes schuifelde ik weer uit mijn stoel en ging zachtjes aan het water in. Hopelijk beterde de pijn in mijn rug, het was echt niet fijn, ookal kreeg ik bijna elke avond een massage van Destin. Aangezien natuurlijk zijn groep in een ander land zat, had hij momenteel geen werk, tot mijn voordeel :)
Maar ik genoot er ook heel erg van, want bijna elke keer als ik iemand tegenkwam begon ik erover, of leidde het gesprek ertoe door over mijn buik te wrijven als iemand aan het praten was en me doordringend aankeek. En dan ging het van 'oooh, ben je zwanger?!' en kreeg ik veel tips of felicitaties enzovoorts voorgelegd.. Hehehe. Zwanger zijn beviel me wel.
Elke maand, wanneer het kleintje in me weer wat was gegroeid, postte ik ook een foto op FES. (ForEverySim, een sociaal netwerk iets) Dan reageerden mijn vriendinnen - en ook Kaylee, het nichtje van Destin, mijn bff van vroeger - met allemaal lieve reacties. Soms waren er die ook foto's van hun groeiende buikje postten, en dan spraken we wel eens samen af om te gaan babyshoppen. En ook reageerde mijn zus natuurlijk, en we spraken nog een keer af.
"Zus!" riep ik blij toen ik haar zag aankomen. Ze hield een klein wezentje in haar handen. "Hoe lief!" Ik wreef eens over het hoofdje en keek naar Maya's stralende gezicht. "Ze heet Barbra, van Barbra Streisand. Lief he?" Ik knikte. En alweer.. Weet je wat, dacht ik. Laat ik het Maya vertellen. Haar vertel ik alles. En zo begon ik mijn verhaal, van begin tot eind over Destin en Tyler en wat er was gebeurd en hoe het nu zat. Op het einde keek Maya me met grote ogen aan. "En het spijt me zo, zo erg," mompelde ik.
Maya slaakte een zucht. "Wow, meis, had ik niet van je verwacht. Ik hoop voor je dat Destin er niet achterkomt, want als ik hem was, dan zou ik weggaan. Zoiets zouden ze niet bij mij moeten flikken." Maya keek me doordringend aan. "Ik hoop dat je dit goedmaakt, want het meisje dat hier voor me staat, is niet Florrie." Maya hefte nog even haar hoofd op en liep zo weg. Wow. Verbijsterd schuifelde ik naar binnen toe.
"Dag pracht," glimlachte Destin zwoel toen ik weer binnenkwam.
Hij greep me vast aan mijn middel en voelde aan mijn buik. "Waar
is je zus? Nu al weg?" vroeg hij. Ik knikte. "Eh, ze moest.. ergens heen."
Opeens werden Destin zijn ogen groot en hij keek
me aan mijn zijn guitige blik. Dit had ik nog nooit gezien
bij Destin. "Het schopte!" riep hij zowat, vol met blijdschap.
"Het schopte, Florr, je moet voelen!" "Ik weet het, liefje, ik weet het."
Hij greep me vast aan mijn middel en voelde aan mijn buik. "Waar
is je zus? Nu al weg?" vroeg hij. Ik knikte. "Eh, ze moest.. ergens heen."
Opeens werden Destin zijn ogen groot en hij keek
me aan mijn zijn guitige blik. Dit had ik nog nooit gezien
bij Destin. "Het schopte!" riep hij zowat, vol met blijdschap.
"Het schopte, Florr, je moet voelen!" "Ik weet het, liefje, ik weet het."
En een week later was het zo ver, het kleine wezentje wou eruit. "Florrie! Florr, Florrie! Gaat het?! Kom snel! Ziekenhuis, ziekenhuis!" panikeerde Destin. Ik moest lachen. De weeën kwamen om de vijf minuten. "Rustig maar, we moeten gewoon kalm blijven. Ga je kleren halen voor mij, dan vertrekken we zo," stelde ik voor. Destin knikte en liep snel naar boven. Gelukkig was hij ook weer snel beneden, dus konden we vertrekken.