Hoofdstuk 5: The start of something new
Bridget draaide zichzelf om. "Sorry," verontschuldigde ze. "Niet erg." Ik zag Bridget een zakdoekje uit haar zak halen en haar gezicht afdeppen. "Toen liep hij keihard het huis uit, we zagen hem weken, maanden niet.. en toen hij terugkwam, stond hij daar opeens met in ieder hand een mes. Ik zag het eerst en liep weg, krijsend naar mama en papa dat ze moesten lopen, maar ze begrepen het niet en voor ze het wisten zat er een mes in hun lijf." Bridget begon te huilen. "En Alex heeft ze gewoon begraven in de tuin.. hij was pas 14!"
Ik sloeg een hand voor mijn mond. "Jezus, Bridget? Meen je het? Meen je het echt?" fluisterde ik en Bridget knikte. "Ja.. ik heb ze nooit meer gezien, Alex evenmin dus ik weet het zeker, ik heb Alex nog een tijdje in het oog gehouden toen ik was gevlucht en zag hem schuppen in de tuin." "Bij wie bleef je dan wonen?" vroeg ik nieuwsgierig, in totale medelijden. "Mijn beste vriendin. Ik heb haar nooit gezegd wat er écht met mijn ouders was gebeurd, ik zei gewoon dat ze een ongeluk hadden." Ik knikte en nam afscheid, ik had beloofd met Ocean naar een speeltuin te gaan.
"Wieeee!" krijste Ocean. Ze had superveel plezier op het ruimteschip. Het ging heen en weer en Ocean had wel eens de neiging om haar handen te lossen. "Hou vast!" schreeuwde ik dan en hield Ocean vast, zodat ze niet ging vallen. "Is het leuk, schatje?" vroeg ik en Ocean knikte. "Jaaahaaahaaa," riep ze.
Maar het werd snel laat en ik had een belangrijke vraag voor Ocean. Omdat Mitchell en ik echt een vaste relatie hadden en hij waarschijnlijk bij me zou komen wonen, leerde ik Ocean dat Mitchell haar vader was. Ze zou er hopelijk niets van merken, want Mitchell was ook zowat blond. "Wat zou je er van vinden als papa elke dag bij Ocean was?" vroeg ik kinds aan mijn dochter. "Jaaaah! Papa bij Ocean en mama," antwoordde Ocean met een piepstemmetje. Goedgekeurd!
Dus die avond nodigde ik Mitchell uit en vroeg of hij echt bij mij wilde komen wonen. Hij stemde toe, waar ik echt blij over was, en wilde ook dolgraag een echte vader worden voor Ocean en misschien nog wel een kindje van ons samen? Alweer had ik Ocean afgezet bij mam, ze deed niets liever dan bij haar oma, opa en lieve tantes gaan logeren, zodat ik en Mitchell wat privé hadden..
.. wat goed van pas kwam. "Ben je er klaar voor?" vroeg Mitchell liefdevol. Ik bloosde een beetje. "Ik.. eh.. het is al bijna 5 jaar geleden ehm, ik-" verder kon ik niet praten, want Mitchell hield me tegen. "Het komt wel goed, ik hou van jou, en jij houdt van mij, toch?" Ik knikte en voor de eerste keer in 5 jaar, verdween ik weer onder de dekens.
Ik was echt gelukkig met Mitchell. Hij was een prachtvader voor Ocean. Ik deed zoals gewoonlijk mijn klusjes, hier en daar speelde ik eens wat piano - dan pakte Mitchell Ocean op en gingen ze samen dansen - deed de was, sprak eens af met mam die me goed steunde..
En ja hoor, ik had het weer zitten. Ik kon zien dat Mitchell oprecht blij was, hij was helemaal in de wolken en praatte de hele tijd over zijn toekomstige kind. Zo'n leuke zwangerschap had ik nog nooit gehad, de eerste keer was Alexander er niet voor me geweest en de tweede keer.. tja, de tweede keer. Dan wist ik al dat Alexander een vuile gek was. Maar deze keer was ik er zeker van dat Mitchell niets anders was dan een trouwe hubby waar ik echt de rest van mijn leven mee wilde delen. Maar wanneer hij ooit een aanzoek zou doen, moest ik maar afwachten, maar ik was er altijd klaar voor.
Ik hield er van om wandelingen te maken in het park, ik vond het zalig en rustgevend. Zo kwam ik soms Jess tegen, toevallig, of andere mensen die ik nog kende. Maar op een keer lag er iets op de grond, ik vroeg me af wat het was en stapte dichterbij.
Zuchtend stapte ik de trap op. Het was een meisje. Ik vroeg me af waarom niemand er rond stond, ookal was het wel gebleken dat de sims in Sunset Valley niet van de loyaalste en aardigste waren, maar toch.. Ik besloot het arme kind even aan te spreken, ik had thuis toch een lege kamer voor het tijdelijk in huis te nemen, tot mijn kindje geboren was.
Het was zielig haar te zien liggen, en om vertrouwen te wekken begon ik al maar te praten vanaf een afstand. "Hallo, kan ik je helpen?" vroeg ik voorzichtig. Het enige dat ik hoorde was een snik. "Sta je even recht, alsjeblieft," vroeg ik. Geen reactie. "Als je me zegt wat er is kan ik je helpen?" "Laat me met rust," klonk er. De stem klonk wel hemels..
"Waarom?" vroeg ik met hoop op zegen. "Niemand houd van me," mompelde de stem. "Waarom niet?" "Ik ben ontvoerd geweest door mijn vader en mijn moeder is me nooit komen zoeken." "Sta op," beval ik opeens. "Waarom?" "Omdat jij Maya bent, ik ben Heather, en jij bent mijn dochter!" schreeuwde ik zowat en het kind stond op. Ik was zo blij om eindelijk even te kunnen zien hoe haar gezicht was, en ze stond op.
"Zo goed?" vroeg ze. Ze zag er niet uit. Haar gezicht was bedekt door uitgelopen mascara, ze leek wel graatmager en totaal uitgehongerd. Maar toen ze me zag, veranderde haar uitdrukking, haar gezicht leek ergens op te klaren en ze stak haar vinger liefdevol uit en porde in mijn gezicht.
"Jij bent mijn moeder," mompelde ze. "Jij bent mijn moeder!" schreeuwde ze opeens en begon te huilen, gevolgd door Maya. "Je hebt me in de steek gelaten! Je bent me nooit komen zoeken! Je houdt niet van mij!" riep ze en veegde een traan van haar gezicht met haar trui. Het duurde eeuwen haar onder controle te krijgen, en met een schreeuwende en huilende dochter reed ik naar huis.
Onderweg had ik gebeld naar Mitchell met het goede nieuws, hij had meteen een soort van kampeerbed gezet in de woonkamer, zodat Maya er meteen op kon liggen. Thuis ging ik haar meteen ondervragen. "Wat heeft hij met je gedaan?" vroeg ik streng. Maya leek er moeite mee te hebben. "Als je weet waar hij is, kan hij in de bak. Dus graaf diep, alsjeblieft, ik weet dat het moeilijk is, maar je kan jezelf, je zusje, en mij redden," zei ik. "Heb ik een zus?" vroeg Maya verbaasd en ze wou Ocean eerst zien voor ze verder vertelde.
Maar omdat Ocean bij oma was gaan logeren kon ik alleen een foto laten zien, wat goed was voor Maya. Nadat ik haar eten had gegeven - wat ze zo op had - wilde ze weer vertellen. "Het was drie uur in de nacht," begon Maya. "En opeens werd ik wakker van iemand die aan het fluisteren was. Ik opende mijn ogen en zag een rare man naar me wijzen, die ene van het huwelijk tussen.. Alexander en jou." Ik schrok. Shayne?! "Alexander liep naar me toe met een band tape en plakte mijn mond toe, en vervolgens ook mijn ogen.."
Maya leek echt gespannen, ze tikte met haar vingers op haar buik. "Ik was zo bang, maar er kwam niet eens een hoge piep uit mijn keel van angst. Ik werd vastgebonden, heel erg ruw, en die man had me over zijn schouder geslagen. We reden weg, ik kon niet zien naar waar door mijn getapete ogen, en ik werd uit de auto gehaald na twee uur, het was nog niet licht en ze duwden me in de kelder van het huis. Ik kreeg amper eten en.."
Maya moest lachen. "Toen Alexander bij me kwam, had hij drinken en twee stukjes brood bij. 'Goed eten he, je moet groot worden, ik hou van je,' zei hij altijd. Maar twee stukjes brood, daar kon ik mijn maag niet mee vullen voor een hele dag.. Jaren verstreken, ik wist niet hoe ik eruit zag. Alexander liet me, wanneer de man er niet was, in de douche gaan en hij viel in slaap op de bank. Dus ik waagde mijn kans en liep het huis uit, naar de bewoonde wereld die het dichts bij was. Het park, ik wist niet waar je woonde en dacht dat je me allang had opgegeven."
"Dag liefde," zei Mitchell lieflijk en liep naar me toe. "Dag droomprins," beantwoordde ik slijmerig en glimlachte. We gaven elkaar even een innige knuffel. "Hoe is het met je? Heb je al een beetje een band met Maya kunnen scheppen?" Ik knikte. "Ja, ik geloof echt dat we goede vriendinnen zullen worden. In tegenstelling tot deze nagels en ik.. Verslavend, maar ik haat ze!" snikte ik lachend, Mitchell streek langs mijn zij.
"Ach, jij verdient het. Jij verdient al het geluk van de wereld." Mitchell grinnikte en zakte naar beneden en legde zijn hand op mijn heup, om met zijn linkerhand over mijn buik te kunnen gaan. "Stop met twijfelen," zei hij opeens. "Wat? Nee? Meen je het? Kan je het al zien dat ik vind dat ik te oud ben?" vroeg ik verwonderd en zuchtte, gevolgd door Mitchell. "Je bent perfect, en je bent een goede moeder. Niet te oud, gewoon, een normale leeftijd. Geloof me vrij, en ik hou van je, dus.."
In een oogwenk schoot hij op één knie en ik zag hem een doosje tevoorschijn halen. "Dus," ging hij weer verder. "Denk ik dat het geen slecht idee is om te trouwen. Lieve Heather, wil je alsjeblieft met me trouwen? Ik ben beter dan.. die rotzak, ik zou je nooit wat aandoen." Ik kon niks zeggen, alweer stond ik aan de grond genageld. Oh nee, hier vreesde ik al lang voor. Wat als hij wel als Alex was? "Trouwen we voor de geboorte van ons kindje?" vroeg ik stil en Mitchell knikte.
"Uw wens is mijn bevel!" Mitchell keek me diep in mijn ogen en pakte de ring uit het doosje. Zorgvuldig draaide hij de ring om mijn vinger. "Wat mooi.." prevelde ik alleen maar. Mitchell stond weer op en ik sprong in zijn armen.
"Geen feest alsjeblieft, gewoon in het gemeentehuis, geen kerkelijke gelegendheid.. niks, helemaal niks," fluisterde ik nog in zijn oor. "Mhm." Ik nam aan dat dat een ja was, en verheugde me al op een prachtige toekomst, eindelijk met de juiste man en perfecte kinderen.
Ik nodigde mama diezelfde avond nog uit om haar het goede nieuws te vertellen - het nieuws dat ik ging hertrouwen. Alex en ik waren alleen nooit echt gescheiden geweest, maar met de hulp van Maya hadden ze Shayne kunnen oppakken die alles had bekend en zo ook Alex, die de scheidingspapieren onder dwang heeft getekend. "Ik ga weer trouwen!" schreeuwde ik toen ik mama zag aankomen en inviteerde haar naar de tuin. We hadden het over koetjes en kalfjes, over babynamen enzovoorts. Echte moeder-dochtergesprekken.
Vanuit Mitchell
Eindelijk ging ik trouwen. Met de vrouw van mijn leven, en ik hoopte dat ik haar nooit teleur zou stellen. Nu was haar moeder even bij haar, ze zou haar in de gaten houden voor me en zien of ze me wel echt vertrouwde - ik was niet zoals Alex. Ik was er voor een goede toekomst voor mijn toekomstige vrouw. En ik keek nog het meeste uit naar de geboorte van mijn eerste dochter.. ookal beschouwde ik Ocean als mijn bloed, het was niet echt. "Papa, fliender!" tierde Ocean en ik glimlachte. "Net zoals jij," grinnikte ik.
Vanuit Maya
Langzaam en voorzichtig stapte ik in mijn nieuwe bed, op mijn nieuwe kamer. Mama en Mitchell hadden snel een nieuwe kamer voor me ineengeflanst - ik vond het prachtig - met allemaal krantenknipsels en leuke items uit verschillende winkels. Mijn haar zag er niet uit, ik had mezelf al meer dan veertien keer gedoucht, maar geen resultaat. Volgens mama kon oma goed iemand haar haar doen, dus liet ik haar graag mijn haar verbeteren. Het was nog steeds stro.
Vanuit Heather
Eindelijk getrouwd, dacht ik blij. Maanden waren vestreken. Mitchell en ik kwamen net vanuit het gemeentehuis en ik was echt hoogzwanger. De handtekeningen waren gezet, Mitchell en ik, het was officieel. Man en vrouw. Nu nog de ringen, die gingen we op onzelf doen, zonder poeha enzovoorts, veel gemakkelijker en het wekte niet zoveel op als.. nouja, met Alex..
"Lieve Heather, ik heb maar vier woorden, maakt niet uit in welke taal, maar ik hou van je. Voor altijd en eeuwig." Mitchell schoof de ring rond mijn vinger en ik begon gewoon keihard te huilen. Waarom? Hormonen, emoties, herinneringen.. Alles. "Mitchell, ik.." probeerde ik uit te brengen, maar er kwam niks uit. "Ik weet het," zei Mitchell lieflijk en hij pakte de ring uit mijn handen en schoof hem rond zijn vinger. "Ik weet het." benadrukte hij nog een keer en pakte me vast voor een lange kus.
"En dit kleine dingetje? Wanneer komt dat nou eens tevoorschijn?!" riep Mitchell opeens vrolijk en begon mijn buik te kietelen. "Hou op!" riep ik lachend. "Stop, stop stop, Mitch.. Hahaha, stop!"
Maya ging na een tijdje ook gewoon naar school, ze had jaren gemist, maar ze was superslim, zoals onze hele familie. Het word blijkbaar op iedereen overgedragen - en ik vind het wel fijn! Mitchell deed zijn dagelijkse fitnessoefeningen terwijl ik rustig las in een kookboek. Heel gewoon, zoals elke dag dus..
Tot.. steek. "Oefffff," zuchtte ik en greep snel naar mijn buik. "Mitchell?" probeerde ik zo hard mogelijk te roepen. Maya stond meteen op van haar huiswerk en riep in paniek naar Mitchell. "Mitch.. Mitchell!" prevelde ze even, en gelukkig draaide Mitchell zijn hoofd snel en zag het probleem. Zo snel mogelijk reden we naar het ziekenhuis..
.. om nóg een dochter in onze armen te nemen. Het verbaasde me, hadden we een meisjesfamilie ofzo? Mama kreeg drie meisjes, ik kreeg drie meisjes.. Stiekem had ik me toch verheugd op een jongetje die ik zou kunnen filmen wanneer hij voetbalde met Mitchell en.. anyways, Florrie (spreek het uit op z'n Engels) was een prachtige baby. Ze had een vrij donkere huidskleur (en van waar ze die haalde wisten we niet) en als buitenbeentje in ons gezin had ze zwart haar. Ze had Mitchells neus en mond. Ze was in ieder geval prachtig en heel erg welkom in ons gezin..